068=120814==13:00UTC=Positie:13=31,9S==71=57,5E==Cusco======

Onze eerste nacht in Puno wordt danig verstoort door een optreden van de "Cavia singers" in de feestzaal tegenover het hotel, tot 4 uur 's-nachts is er muziek. Gelukkig krijgen we voor de volgende nacht een andere kamer die niet aan de straatkant ligt. Na een ontbijtbuffet verkennen we Puno. Zaterdag is blijkbaar de beste trouwdag hier, bij iedere kerk staat er een feestelijk gezelschap, een bloemenboog bij de ingang en een witte bloemenklok boven de ingang. Voor ieder huwelijkspaar staan er van deze verse bloemversieringen klaar net om de hoek in het kerkportaal.
Is de kerkdienst nog een familie aangelegenheid, eenmaal ingezegend en weer op straat staan het bruidspaar en de wederzijdse ouders in de publieke belangstelling. Een groepje muziekanten met mexicaanse sombreros wacht hun op en er moet gedanst worden. Witte en zacht gele confetti wordt rijkelijk gestrooid. Iedereen kijkt met een serieus gezicht, voor ons lijkt het niet uitbundig feestelijk. Terwijl het ene bruidspaar, opgehouden door de muziek en dans, probeert te vertrekken loopt het volgende gezelschap alweer de kerk in onder en langs hun eigen bloemen versiering. Veel van de vrouwelijke gasten hebben traditionele feestkleding aan, een serie van sierlijke rokken over elkaar en natuurlijk een hoog bolhoedje met sierspelden en een klosje dat net over de rand hangt.

We boeken een tripje naar het rieteiland Uros voor een bezoekje aan de "inheemse" bevolking van de Quechua en Aymara stammen. Vroeger leefde er een eigen samenleving op de vele rieteilanden in het Titicaca meer waar ze veilig waren voor de aanvallen van de Inca's. De rieteilanden zijn grote drijvende rietvelden waar eenvoudige hutjes op staan. Een eiland is opgebouwd uit een wortellaag van 2 meter dikte en drijft in principe vrij rond, een aantal ankerstenen aan touwen houdt het op zijn plaats. De bewoners verdiende de kost met visvangst en het maken van gebruiksvoorwerpen van riet. Tegenwoordig is toerisme de grote bron van inkomsten, je zou haast denken dat de "bewoners" van Uros iedere ochtend met de eerste boot naar hun werk gaan en gewoon in de stad wonen, want in geen van de hutjes zagen we lokaal gevangen voedsel, voorraden of middelen van bestaan voor een eiland leven.
Het bezoekje aan de rieteilanden bezorgde ons in ieder geval een zonverbrande neus en het was leuk om gedaan te hebben. Helaas was er maar weinig over van de cultuur zoals Thor Heyerdahl die ontmoet moet hebben.

We lunchen nabij de haven, lekkere gebakken zalm. Daarna slenteren we op ons gemak naar het hotel. Onderweg zien we hoe een heilige beeld wordt rondgedragen door een marktje van handwerklieden voor de toeristen industrie. Het ritueel wordt begeleid door een fanfare orkest aan de rand van de weg, de nodige hokus-spokus met wierrook en gele confetti. Het beeld wordt rondgedragen door sierlijk geklede dames en op straat weer overgenomen door mannen. Ongeloof maakt je leven een stuk eenvoudiger maar wel minder kleurrijk concluderen we als buitenstaanders van deze mengeling van katholieke en Pacha mama tradities.
We vermaken ons op de lokale markt waar van alles te koop is, ook foetussen van Lama's. Helaas is een foto maken onmogelijk omdat we weggestuurd worden of ze worden snel bedekt door een doek. Waarom geloven ze toch niet dat wij de bouw van ons huis willen inzegenen met een Lama offer in het fundament ?
De volgende ochtend vertrekken we alweer vroeg richting Chili. Eindelijk dalen we af naar zee niveau, dat geeft ons meer lucht en ook de temperaturen worden er beter op. De grens overgang met een vrachtwagen/bus is gecompliceerder dan binnen de grenzen van Europa. Vers fruit moeten we inleveren, de vleeswaren hadden we al met de lunch verorberd. Daarna alle bagage door de scanner, stempels in de paspoorten en op de auto papieren. Tot slot ook nog de hele vrachtwagen door de scanner. Met alle stempels van goedkeuring reizen we 1,5 uur later verder, nog 25 kilometer en we komen aan in Arica.


 
 



.