| De route vanaf Cusco naar Puno gaat grotendeels boven de 4000 meter over hoogvlaktes begroeid met grassen. Alles is dor en stoffig, de Peruaanse zomer heeft niet veel regen gebracht en nu de winter begint blijft het droog. De wegen zijn verbazend goed van kwaliteit, keurig onderhouden tweebaans asfalt. Het is niet druk, alleen bij steile klim en dalingen zien we lokale vrachtwagens die het wat moeilijker hebben dan onze Mercedes truck. Langs de hele route (390 km) zien we sporen van landbouw en bewoning, soms kleine dorpjes, veel wijd verspreid staande hutjes, een enkele schaap/alpaca/lama-herder, maar ook grote grijze dorpen en steden waar alle huizen nog in aanbouw lijken te zijn. Een belastingregel lokt dit uit, je hoeft pas belasting te betalen als je huis af is. Natuurlijk bouwt dan ook niemand z'n huis af, uit alle daken steekt beton ijzer voor nog een verdieping, en er zit geen stuckwerk op de muren, laat staan dat ze geschilderd zijn. Nabij het hoogste punt maken we een stop met mooi uitzicht en een verkooppunt van typische Peruaanse textiel van Alpaca wol voor toeristen. Erik kan hier eindelijk een Alpaca wol vest kopen in zijn maat, de Peruanen zelf zijn een flink maatje kleiner. Ernie en Marsha scoren de nodige bollen Alpaca wol, alles is heel schappelijk geprijst en een beetje afdingen kan. Voor we in Puno aankomen rijden we eerst nog door Juliaca. Deze stad is werkelijk uit zijn voegen gebarsten, vele kilometers rijden we door bebouwing die nog maar half af is. Ook de hoofdweg wordt vernieuwd en we rijden zig-zaggend door een drukke stoffige stad waar alles en iedereen door elkaar rijdt, bromt en leeft. Wat een contrast met de hoogvlaktes die we achter ons gelaten hebben en met de groene dalen die we gezien hebben. Als je kon kiezen zou je toch niet in Juliaca gaan wonen denken we, maar ja "als je kon kiezen" zeggen we erbij. |  |
Na een dag rijden komen we in Puno. De vrachtauto kan geparkeerd worden op het centrale busstation en we nemen de taxi naar ons hotel, Plaza mayor hotel, nabij de Plaza de Armas. 's-Avonds eten we in de stad, Erik heeft eindelijk zijn "cuy al forno", Cavia uit de oven, als avondmaal. Deze aaibare lieve diertjes worden in Nederland als huisdier voor de kinderen gehouden. Hier in Peru staan ze in bijna ieder restaurant op de menukaart. Zoals Marsha al voorspelde, het is niet een favouriet voor Erik geworden, prima smaak maar te weinig vlees, de kinderboerderijen hoeven dus niet te vrezen als we terug zijn in Nederland.
.