009=250219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

Een happening die je niet mag missen als je in de Algarve bent is de hippie markt in het anders zo rustige dorpje Barao de Sao Joao. De markt is iedere laatste zondag van de maand. In de dagen er voor stromen de campers al toe en vullen langzaam maar gestaag alle parkeerplaatsen rondom het dorp. De dorpspomp wordt frequenter bezocht en het aantal dreadlocks in de straten neemt toe. Op zaterdag avond is er een feestelijke sfeer met dans en muziek door en met alle "marktkooplui". Er is ook een soort van "dresscode" lijkt het, gewone kleren en schoenen zijn "not done" onder de standhouders. Het is bovenal een samen zijn van gelijkgestemde mensen die niets dan vrolijkheid wensen op de wereld. Naast allerlei tweede hands rommeltjes zijn er ook veel zelfgemaakte sierraden, kleding, taarten, koekjes, sapjes, maaltijden en zelfs patat te koop. Altijd met een alternatief tintje, maar we hebben ook braadworst en hamburgers gezien. Bij een patat bakker proefden we de veganistische mayonaise, dus zonder gebruik te maken van eieren. Het recept was simpel 1/3 soja melk + 2/3 zonnebloem olie en dan blenderen maar met een snufje zout en een kneepje citroen kregen we te horen. Daarna op smaak brengen met bijvoorbeeld knoflook, het smaakte prima dus die gaan we ook een keer zelf maken. Op youtube vond ik een Belgisch filmpje over de bereiding van Veganaise. De bezoekers en standhouders zijn eigenlijk al vermaak genoeg, maar er zijn regelmatig optredens van muziekanten. Het Duo de "CocoPilots" trekt met hun camper rond en geeft op straat en festivals optredens, zo verdienen ze de kost tijdens hun reizend bestaan. Ze zijn te vinden op hun eigen Youtube kanaal Youtube-Cocopilots en bij Soundcloud-CocoPilots.

       

.

008=240219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

Gisteren hadden we een dagje uit. Tijdens laagwater gingen we het strand op bij Praia Anna, je kan dan de grillige kust vanaf het strand bewonderen en onder de verschillende uitgespoelde bogen door lopen. Het beste maak je deze trip bij spring laagwater, dat geeft je meer looptijd en drogere voeten. Vooral naar het zuiden toe zijn tal van kleine strandbaaitjes en grillig uitgesleten "grotten" te vinden. Koffie dronken we bij de "Mercado Municipal de Santo Amaro" we bestellen "meia de leite", koffie verkeerd zouden we het in Nederland noemen en wat lekkernijen. Erik neemt "mil folhas", Sofie gaat voor een "zoete aardappel taart" en Ed kiest de "pasteis de nata". Daarna gingen we bij de vuurtoren van Lagos het wandelpad langs de kust doen. Het houten wandelpad ligt net iets te ver van de randen van de kliffen om echt goed uitzicht te hebben, maar het is een veilige route met genoeg te zien. We genieten van de vergezichten, kletsen over de tijd dat we hier met onze bootjes langs voeren en scoren nog een torenvalk. Na Lagos gaan we op zoek naar de zoetwater bron nabij Budens. Hier zou het lekkerste zoetwater van de Algarve uit de muur stromen is het verhaal dat we van buurtjes in de vallei gehoord hebben. De route beschrijving klopt en we vinden de bron, het water loopt niet continue maar de kraan geeft een aardige straal. Het smaakt inderdaad prima. Het gebouwtje is uit 1982 en een van de vele openbare tappunten die er te vinden zijn. Ze worden meestal gebruikt door camperaars om de zoetwatervoorraden aan te vullen.

   

.

007=230219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

Iedere avond eten we samen met Ed en Sophie, een hoop gezelligheid, lekkerheid en evalueren we de dag. Zoals altijd tijdens onze reizen koken we het liefst lokale kost. Zo hadden we al vissoep, BBQ met Carapau (horsmakreel), paela, Bacalhau a Braz en gisteren Caldo Verde. Als je "Caldo Verde" vertaald kom je op "groene bouillon". Het is een boerensoep op basis van de goedkoopste groente die nagenoeg het hele jaar voorhanden is. De koolsoort is vergelijkbaar met "eeuwig moes" dat we in Nederland kennen, je kan de onderste bladen oogsten en de kool groeit rustig door. Vaak zie je de kolen met kale onderstengels in tuintjes staan met slechts een kroon van bladeren aan de top. Op de lokale markten worden de bladeren, ontdaan van de hoofdnerf en in fijne reepjes gesneden, aangeboden. Andere ingredienten zijn: uien, knoflook, pittige chorizo, spek en/of grove worst en aardappel. De aardappel snijdt je in kleine stukjes en breng je in ruim kokend water aan de kook met daarin de spek en grove worst. Gerookte spek, "defumado" en een verse grove worst geven meer smaak aan de soep. De uien, knoflook en chorizo in plakjes fruit je aan tot lichtbruin. Als de aardappels gaar zijn vis je de worst en spek eruit en snijdt ook die in plakjes/stukjes. Daarna kan alles weer bijelkaar en voeg je ook de in reepjes gesneden koolbladeren toe. In Nederland zou ik kiezen voor Palmkool, Eeuwigmoes of boerenkool. Voor wie van gebonden soep houdt kan eerst de blender over de aardappels doen. Op smaak brengen met rode peper en zout/bouillon. De soep serveren met een stuk brood en de resten van de worst en spek die niet in de soep gingen.

.

006=220219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel==============

Vandaag gingen we op bezoek bij een aantal van de vallei bewoners die meer kleur aan het leven geven. De eerste stop was bij Sabine Bucko die 6 Alpaca's in haar weide heeft grazen. Ze geeft workshops met dubbelzijdig breien en allerlei handwerk technieken. Ze is nog maar net een jaar in de vallei en bruist van de plannen met haar Alpaca's. Volgend jaar komt er eigen wol van haar beesten. Zelf scheren, spinnen en dan breien is haar wens. Artikelen in lokale bladen en bekendheid op internet (strickenideeen.de) zorgen voor een toeloop van geinteresseerden die haar bijna teveel van het werk op haar landje afhouden, daarom organiseert ze maandelijks een bezoek dag. De Alpaca's scharrelen op de helling hun kostje bij elkaar, maar in de droge zomers moet er bij gevoerd worden. Er staan geen hekken om het "weiland", de Alpaca's zitten aangelijnd en worden dagelijks verplaatst. Alleen het nachtverblijf heeft een hek. Ze is er flink druk mee, de beesten, workshops en alles werkend houden. Verder op in de vallei zitten Don en Tineke. Don maakt muziek en Tineke is creatief met papiermache. De tuin staat vol met fantasie vogels en vissen in vrolijke kleuren. Ook plastic tuinmeubels worden met papiermache omgetoverd tot figuren waar je in kunt zitten. De uitgebeelde figuren zijn de auteurs of hoofdrolspelers van het boek waarmee de papiermache gemaakt is. Pronkstukken zijn het watermonster dat in de zomermaanden een frisse fontein spuit in de vijver en de palmsnuitkever die rust op de resten van een palm die de echte kevers ten gronde hebben gericht. Om de kunstwerken te beschermen tegen weer en wind zijn ze afgedicht met een laag heldere epoxy.

           
           

.

005=210219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel================

In het gebied ten westen van Lagos is het camper paradijs. Overal rijden en staan campers in alle maten en net zoveel verschillen in model en uitvoering als er mensen zijn. Grof weg zijn ze op te delen in 3 groepen. De makkelijkste groep is wit/grijs van kleur net als de bestuurder en bijrijdster. Je vindt ze op de legale camping/camper parkeer plaatsen die hier talrijk zijn in lijn met de kleurstelling is de bestrating van witte kiezel steen. Een tweede groep is de wat avontuurlijker oudere camperaar, je vindt ze her en der nabij dorpjes in een opgeruimd veldje of nabij een vakantie woning, maar altijd achter een bordje "Privado". De derde groep is moeilijker te spotten, de berijders zijn eigenlijk bewoners. De voertuigen en de mensen gaan qua kleur, kleding en haartooi geheel op in het landschap van groene en aardse tinten. Je vindt ze waar de verharde wegen ophouden en de paden onbegaanbaar worden. Ze staan verscholen in mooie valeitjes en bossages, regelmatig gepaard met een uitdragerij van "handige" dingen en bouwmaterialen. Vaak staan ze met meerdere campers, caravans en hutjes bijelkaar. Het lijkt een compleet van de commerciele jachtige wereld losgekoppelde groep mensen. Het is een bonte verzameling van artestieke en alternatief levende jongeren in leeftijden tussen de 20-40 jaar, vaak met kleine kinderen, een surfplank en dreadlocks. Ze hebben duidelijk gekozen om van de gangbare paden af te wijken. Zo'n omgeving van vrijbuiters werkt aanstekelijk op het verlangen naar een eigen landje waar je de wereld kunt buitensluiten en genieten van de zonnige kanten van het leven en het vroege voorjaar. Op een Portugese Marktplaats site zoeken we naar goedkope stukjes grond in de omgeving en gaan in het veld op zoek. De advertentie vermeld: "met vergunning voor een waterput, goed toegankelijk en de mogelijkheid voor het plaatsen van een houten huis, 2.000 vierkante meter, vraagprijs Euro 15.000,-." Met de advertentie zoeken we het plotje op.

We komen op verrassende wegen en paden en regelmatig zien we houten huizen, caravans en campers verscholen vanaf de weg staan. Ja, we zien hier plekjes die we ook wel willen hebben, maar dan geen blaffende honden erbij. Het plotje is een oude amandel boomgaard met wat kurkeiken op vochtig zandige grond. We zoeken grenspaaltjes maar die geven geen duidelijk beeld van hoe het plotje loopt. De kruiden laag is fantastisch, veel orchideen en vlasleeuwenbek, zoiets wil je niet omploegen tot een moestuin het is mooi genoeg. De volgende dag gaan we met Sophia, die goed Portugees spreekt, naar de bibliotheek en het gemeente huis. In de bibliotheek maken we printjes van google earth van het plotje. Bij het gemeentehuis spreken we iemand die toegang heeft tot de kadastrale kaarten en bestemmingsplannen. We worden geduldig en allervriendelijkst geholpen. De kadastrale verdeling van de boomgaard lijkt een tangram puzzel van 4 percelen, slechts 1 perceel is 2.000 m2. We laten de advertentie tekst lezen waarop de ambtenaar zijn wenkbrauwen fronst en de kaarten van de "RAN - Reserva Agricola Nacional" en "REN - Reserva Ecologia Nacional" erbij haalt. Het plotje heeft een landbouw bestemming en wordt aangemerkt als een water infiltratie gebied. Landbouw in de huidige vorm is toegestaan voor ieder ander gebruik is toestemming nodig van de REN en RAN is zijn beoordeling. Het plaatsen van een houten huisje, caravan of camper is niet toegestaan, de advertentie tekst is een "onwaarheid" voegt hij er aan toe. Als je iets van een huisje wilt zoek dan een landje met ruine, je kan dan binnen de grenzen van de ruine desnoods een houten huisje bouwen. De gemeente heeft al honderden illegale houten huisjes op het oog, de noodzaak tot handhaving wordt steeds groter en binnenkort zal er vast wel actie op komen. Het is ook mogelijk om een "embargo" op te leggen. Dat betekent dat bij verkoop/overdracht alles eerst verwijderd moet worden voordat het op papier over gaat naar een nieuwe eigenaar, daarmee worden alle investeringen van de huidige eigenaren teniet gedaan. We snappen dat de huidige wildgroei van oneigenlijk landbouw en natuur gebruik door de invasie van rijkere noord europeanen gereguleert moet worden. Uitverkoop van de schaarse rust en ruimte in Nederland zouden we ook niet goed vinden. We bedanken voor de uitleg en met veel informatie rijker en een illusie armer verlaten we het gemeente huis.

           

.

004=150219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

Vanmorgen hebben we verjaardags boodschappen gedaan voor Sophie bij de "Fruticoop, Cooperativa agricola dos fruticultores de lagos". Het is een soort van Welkoop winkel net naast de centrale markt in Lagos. De cadeautjes blijven nog tot morgen een verrassing. In de tuin van ons vakantie huisje plukken we sinaasappels en persen heerlijk vers sap, de mandarijnen zijn erg klein maar smaken ook prima. 's-Middags hebben we voor de lunch met Ed en Sophie afgesproken in Almadena bij João Carlos Filipe (Cordeiro Snak Bar Jardim). Iedere dag word hier een dagschotel geserveerd, op vrijdag is het gegrilde kip en daar hadden we trek in. Na de lunch gaan we (Erik en Ernie) Menhirs zoeken. De eerste kwamen we een paar dagen geleden toevallig tegen tijdens een wandeling, maar nu Erik weet dat er meer zijn in de omgeving wil hij ze allemaal zien. Het blijft een wonderlijk idee dat in het landschap restanten van ruim 5.000 jaar geleden zijn terug te vinden die voor de toenmalige gemeenschap een bijzondere betekenis hadden. We bezoeken meerdere plekken in de omgeving van Raposeira langs de M1257, ten zuiden van Budens langs de M268. Ondanks dat de sites zijn gemarkeerd met aanwijzings bordjes presteren we het om er iedere keer aan voorbij te rijden. We verwachten meer uitleg borden met informatie of dat je de Menhirs al kan zien staan vanaf de weg. Maar dat laatste is het probleem, de meeste liggen ergens in het landschap, slechts een wandelpad verraad dat er meer mensen lopen. De enigste die rechtop staat is Menhir do Padrao maar hij staat er alleen, terwijl op de andere sites er altijd meerdere liggen. Wat ook opvalt is dat de andere sites vaak op een heuvel liggen. Langs de M1257 is er weer een landmeetbaken vlak naast de omgevallen Menhirs. Ik kan de geschiedenis van deze Menhir do Padrao niet terug vinden maar vermoed dat hij in de weg lag bij het aanleggen van de M1257 en dat ze hem toen maar recht op gezet hebben. Tijdens het zoeken naar de Menhirs spotten we ook nog leuke bloemen, een kleine gedrongen Iris (Moraea sisyrinchium) en een Aronskelk (Arisarum vulgare).

     

     

.

003=130219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel==============

Moestuinieren op een stukje land in Portugal is minder eenvoudig dan in Nederland hebben we inmiddels ontdekt. De optie van een tweede teeltseizoen aan het einde van het jaar is mogelijk maar vraagt veel inzet. Vanaf oktober komt de dorre grond tot leven als de eerste regen buien hier vallen, de temperaturen zijn dan rond de 15-20 graden. Dat klinkt als een prachtig warm voorjaar voor een Nederlandse tuinder. Helaas wordt de daglengte wel korter en daar reageren de plantjes ook op. Maar als je er vlot bij bent kan je sla, peterselie, selderie zaaien en oogsten terwijl in Nederland de schaatsen vergeefs uit het vet gehaald worden. Peultjes en tuinbonen doen het ook maar groeien langzamer. In januari en februari heb je hier regelmatig vorst aan de grond en daar moet je je teelt tegen beschermen. Een kas of plastic tunnel is daarvoor een prima oplossing. Een groter probleem is de droogte en het gebrek aan water. Gelukkig ligt het landje van Ed en Sophie in een beekdal en is de beek in de maanden oktober tot mei gevuld met water. De oever was overwoekerd met braam, die hebben we weggesnoeid. Het snoei afval werd gebruikt om een stekelige haag te maken aan de rand van het perceel. Ernie is een paar ochtenden bezig geweest met het aanleggen van een grote watervoorraad. Dit jaar zijn er verschillende boompjes en struikjes gepland en die moeten de droge zomer door zien te komen. Bij iedere aanplant staat een groot watervat. In een kuil naast de aanplant staat een 5 liter waterfles op zijn kop in de grond met een klein gaatje in de dop. De fles kan zo in circa 3-5 weken leegdruppelen. Als Ed en Sophie in Nederland zijn zullen vrienden die in de vallei wonen af en toe de flessen vullen vanuit de vaten. Hopelijk redt de aanplant het zo tot de komst van nieuwe regen in het najaar. Er staat altijd een stevige wind in de vallei en daarom wordt de jonge aanplant beschermt met een windscherm. Rechtop groeien en minder verdampen is de bedoeling.Op de grond ligt een mulchlaag die veel ochtend dauw vangt en de bodem tegen uitdrogen beschermt.

     

     

.

002=120219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

Na het werk op het landje maken we in de middag vaak een wandeling. Ed is niet zo van de wandel, maar Sophia wel, dus gezellig met zijn drieen op pad terwijl Ed wat aanrommelt in de kas met technische klusjes. Gisteren liepen we een route die bij ons dorpje begint en door het Mata National (staatsbos) gaat. Langs de route zijn tal van kunstuitingen gemaakt, slechts de in steen gehouwen gedichten en figuren zijn een blijvend iets. De route loopt vanaf het dorp de heuvelrug op, langs het verlaten beheer kantoor van het Staatsbos en de pick-nick plaats. Hier staan weer een aantal campers, er is water en een toiletgebouwtje. Het is prima lopen, na een eerste stijging volgt het pad voornamenlijk een hoogtelijn langs de heuvelrug. We lopen beschut van de koele wind en hebben door de bomen geen last van de zon. Helaas zijn de gedichten in het Portugees dus het literaire karakter van deze wandeling "Passeio dos Poetas" (=dichters wandeling) gaat grotendeels aan ons voorbij. Een poging: "O gesto de plantar e esperanca de nacer algo que vamos amar cuidar e proteger " "Zaaien is hopen dat het kiemt en uitgroeit tot iets wat we graag verzorgen en beschermen". Naast de markeringspaaltjes van de wandelroute en de gedichten vinden we nog meer merktekens in het landschap. De top van de heuvelrug is blijkbaar sinds de aanwezigheid van mensen de moeite waard voor bijzondere rituelen. Een Menhir uit het Neoliticum (3-4.000 vChr.) is de oudste, maar ook de moderne mens heeft hier stenen opgericht die in de vergetelheid aan het raken zijn. Een zwartwit torentje is een landmeet baken dat met de komst en gebruik van GPS en satelliet navigatie niet meer nodig is. Van nog recentere datum zijn de meters hoge windmolens die energie opwekken.

        

        

.

001=100219==09:00UTC==Positie:37=06,48N==008=47,7W==Barao=de=Sao=Miguel======================

We zijn neergestreken in Barao de Sao Miguel, een rustig plaatsje in het zuiden van Portugal. Ed en Sophie van de Argo hebben hier vlakbij een stukje land voor hun camper en kunnen er moestuinieren. Wij helpen ze dagelijks een paar uurtjes, genieten van het samen zijn, koken afwisselend en maken uitjes. Ons huisje is "Casa Bruno" en ligt midden in het dorpje, klein maar geriefelijk, met heerlijke sinaasappels en mandarijnen in de tuin. De huurauto parkeren we bij het bejaardenhuis omdat de straten te smal zijn om te rijden, laat staan parkeren. Eergisteren bezochten we wat strandjes aan de Atlantische kust, "Praia do Amado" nabij Carrapateira en "Praia do Castelejo" nabij Vila do Bispo. De Atlantische kust is altijd goed voor flinke golven en daarom geliefd bij surfers. De strandjes zijn vaak klein en besloten door de klifrijke kust. De Portugezen hebben ze wel goed toegankelijk gemaakt met mooie wandelpaden, parkeerplaatsen en toegangswegen. Het is nu nog "winter-seizoen" en het is erg rustig. Alleen de overwinterende camperaars uit heel Europa bevolken nu de parkeerplaatsen en de dreadlock dragende diehard surfers wagen zich in het koude water. Toen ik schelpen wilde zoeken schrok ik van de hoeveelheid kleine stukjes plastic in het vloedmerk. Op de zaterdags markt in Lagos ontmoeten we verschillende tuinders/camperaars uit de vallei waar Ed en Sophie ook zitten. Veel van hun producten zijn biologisch, macro dynamisch verantwoord, maar daarmee zeer slecht voor de portemonnee. Gelukkig zijn er altijd wel draagkrachtige toeristen vanuit de vele appartementen complexen in de Algarve die een verantwoord souvenier willen kopen. De uien oogst lijkt hier geen last te hebben gehad van de droogte er waren genoeg grote uien te koop evenals reuze tomaten.

        

        

.