018=240222=21:00UTC====Positie:47=32,97N==03=10,89E==Treigny======

We blijven rond kijken in het midden van Frankrijk. Maken bij droog weer een wandeling, drinken uitgebreid koffie bij de Twentse Meid en bezoeken lokale historische bezienswaardigheden. In Bibracte bezoeken we de opgravingen van een oud romeins kamp. Het opgravingsgebied is een flinke oppervlakte zagen we op de kaart. Onderweg erheen fantaseren we over mooie mozaik vloeren en beschilderde wanden. Maar helaas het is een romeinse legerplaats geweest, dus weinig cultureel erfgoed. Slechts brute kracht en onderdrukking voerde hier jaren geleden de boven toon. In "Quarre les Tombes" spot Erik in het voorbij rijden van de plaatselijke kerk een verzameling zeer oude stenen doodskisten. Vanaf de camperstop plaats is het amper 100 meter lopen, dus een bezoekje waard. Inderdaad is er een bijzonder verhaal, de uit steengehouwen kisten dateren uit de jaren 700-1000, de eindtijd van de Frankische veldheren/koningen. Het waren er ooit meer dan 1000 en slechts enkele waren echt in gebruik als begraafplaats. Rond de kerk liggen er nog 120, de andere hebben in de loop der jaren een andere bestemming gekregen. Waarom er hier zoveel van deze Merovingische graftombdes te vinden zijn is een mysterie. In alle dorpjes die we passeren zien we herdenkingsbeelden aan de oorlogen die Frankrijk meemaakte. De eerste wereld oorlog (1914-1918) heeft overal jonge mensen het leven gekost. In de omgeving van Quarre les Tombes en Dun les Places zien we ook herdenkingsbeelden voor verzetsgroepen tegen de duitse overheersing. Op de meeste gedenkplaatsen is er een inscriptie over de Algarijnse oorlog (1954-1962), maar ook de Indochinese oorlog en de Frans Duitse oorlog (1870-1871) worden vaak benoemd. Het is schokkend om wakker te worden met het nieuws dat de woorden van Simone Veil een dag nadat we ze lazen zeer actueel zijn: "Je weet nu dat alles mogelijk is. Wat ik wil dat je behoudt, is de moed om indoctrinatie te weerstaan, het is om tolerantie te tonen, respect voor de ander, ongeacht hun ras, geloof, cultuur en tradities."

     

     





.

017=160222=21:00UTC====Positie:45=14,99N==01=19,41E==Ayen======

Tijdens het oversteken van de Pyreneen ging de tellerstand van onze Citroen Jumper over de 50.000km. Zelf hebben we er ruim 7.000km mee gereden. Onze route planner, Waze, kiest waarschijnlijk de korste route. Toen we op de toch al niet ruime D117 de bergen door reden werden we rechtsaf gestuurd om via de D9 en D109 een doorsteek te maken. Op het wegdek stonden namen en aanmoedigingen gekalkt. Het bleken de resten te zijn van de 14de etappe van de Tour de France die hier in de zomer van 2021 passeerde. Plost zaten we dus op de weg waar Bauke Mollema een touretappe won. De Col de Saint Louise die we nu reden heeft stijgings percentages van continu boven de 5% tot zelfs 12% over een afstand van 4,7km we waren weer erg blij met de 160pK die onze camper onder de moterkap heeft. Onze eerste overnachtingsplaats in Frankrijk werd Esperaza. In het dorp is een bekend dinosaurus museum gevestigd omdat in de omgeving de nodige vondsten van botten en eieren zijn gedaan. Wij gingen er heen vanwege de gratis camperplek. Helaas had de gemeente raad in maart 2021 anders beslist en konden we nu € 5,- afrekenen aan de lokale politie die belast was met het innnen van het overnachtingstarief.

We vervolgen onze weg door een bergachtige omgeving en rijden naar het middeleeuwse stadje Caylus. Net buiten het dorp staan we op een parkeerplaats langs de beek. In de avond en nacht horen we weer de bosuil en ook een steenuil. Bij aankomst werden we al verwelkomt door de lach van de Groene specht. Het is helaas de hele dag regenachtig. De volgende ochtend maken we een korte wandeling door het dorp. Er staan veel oude gebouwen, maar de meeste zijn onbewoond en in verval aan het raken. In de kerk van "Saint Jean Baptiste" (Johannes de Dooper), is een groot houten beeld gemaakt door Zadkine. Het toont gelijkenis met het beeld "de verwoeste stad" in Rotterdam. Iets ten noorden van Caylus ligt "Saint Pierre Livron" in het eeuwen oude dorpje staan 9 vervallen watermolens langs de beek. Bij het verlaten van het dorpje is er een flinke waterval, de versteende waterval. De naam komt van de kalkafzettingen op de helling van de waterval. Het water bevat zoveel kalk omdat de beek een honderdtal meters verderop ontspringt vanuit een grot in het kalkrijk gebergte. De bron is verwerkt in een kapel de "Sanctuaire Notre-Dame de Livron". Door de regen rijden we verder naar Ayen waar we weer een camperplaats hebben gevonden.

     

.

016=130222=21:00UTC====Positie:41=58,66N==03=05,57E==Peratallada======

De Franse grens nadert en het landschap wordt langzaam groener, dat bevalt ons een stuk beter merken we. Bij een groener landschap hoort helaas ook meer regenval. Het zijn de eerste druppels tijdens onze nu al bijna 2 maanden durende campertocht door het zuiden van Europa. Afwisselend verblijven we langs de kust of in het bergachtige achterland. Gisteren zaten we op een weg richting Andorra en kwamen de nodige autos met skies of snowboards op het dak onze kant op. We geven de voorkeur aan de wat eenzamere overnachtingsplekken in de natuur. In Marines Viejo lukte dat prima en hoorden we de bosuilen weer roepen. Langs de kust is het een stuk drukker en moet je maar hopen dat je een plekje vindt. Bij El Grao is er een gemeentelijke plek waar je twee nachten mag staan en daar wordt op gecontroleerd, we kwamen eind van de ochtend aan en vonden gelukkig een plekje. Gelukkig want campers na ons hadden pech en moesten op zoek naar een andere camperplaats. Een eindje verderop, langs een doorgaande weg, is een parkeerplaats "gekraakt" door langblijvers. De parkeerplaats is voor strandbezoekers in de drukke zomermaanden, nu die er niet zijn wordt het blijkbaar door de vingers gezien. Ons ideaal is het niet om zo te overwinteren.

  

Op het strand is het een heerlijke stilte, we maken een lange wandeling langs de vloedlijn. De temperatuur is een aangename 15-18 Celsius. Het strand wordt al schoon gemaakt voor het komende seizoen. Er liggen de nodige ballen en bladeren van het zeegras Posedonia dat hier langs de kust groeit. Die velden zijn belangrijk voor visstand in de Middellandse zee. Ze dienen als voedsel, kraamkamer en schuilplaats. De laatste decennia wordt er meer geld verdient met strandtoerisme en dan wil je schone stranden bieden zonder rottend zeegras. Een dynamisch probleem, meer toerisme zorgde voor overbevissing en dus minder begrazing en dus meer zeegras. In de begin jaren van het toerisme bracht het rioolwater meer voedingsstoffen in zee en daarmee een versnelde groei van het zeegras. Maar zorgde ook voor sterkere algen groei die vooral de diepere zeegras velden het licht ontnamen. Intensieve betreding en ankeren in de ondiepe zeegrasvelden deed ook die afsterven en het daarna door de golven opgewervelde sediment, dat ook fijner was geworden door de toegenome voedselrijkdom, maakte het water troebeler. De visstand is enorm afgenomen in deze gebieden en lokale kust gebonden visserij kom je weinig meer tegen. De toeristen industrie draait echter op volle toeren langs deze Costa Brava en de zuidelijker Costa Blanca. De toeristen komen voor het mooie weer. De doorsnee toerist is niet echt gesteld op lokale producten en eet liever vlees dan vis. De restaurants bieden dan ook allemaal een zelfde menu kaart. De voedsel vraag in het zomerseizoen is zo hoog dat in "lokale" gerechten een flink dosis import zit met vangsten langs de kusten van West-Afrika. Dit weekend was de PA-CC contest voor zendamateurs. Erik maakte zonder problemen een 10-tal verbindingen met Nederlandse stations op 20 meter. Eerder deze week had hij al een amateur (PH2A) aan de lijn die de hobby combineerde met aandacht voor Flora en Fauna. Vandaag staan we bij het historische stadje Peratallada. Morgen rijden we waarschijnlijk door naar Frankrijk.

.

015=100222=21:00UTC====Positie:39=44,19N==00=31,77W==Marines=Viejo======

De afgelopen dagen waren we neergestreken bij Mark en Maartje, de tweelingbroer van Ernie. Hun overwinterplek in het Spaanse Xabia konden we gelijk gebruiken als postadres voor de service van Buscamper. De drinkwater pomp had problemen, bij warm water vragen kwam er meer lucht dan water en de toiletspoeling was minder krachtig. Na overleg met Buscamper kregen we een nieuwe waterpomp opgestuurd. Raar maar waar, het dreigement voor de oude pomp om vervangen te worden was genoeg reden om beter zijn best te doen. Nu hebben we dus een reservepomp bij ons, ook wel een prettig idee.

Met Mark en Maartje verkennen we de omgeving en maken wandelingen. Eén wandeling brengt ons bij de molens waarvan de oudste uit de 14de eeuw is, op de bergrug hebben we mooi uitzicht over de stad. Xabia was tot in de jaren zestig een vissersplaats met circa 6.000 inwoners. Maar met de opkomst van het toerisme groeide de plaats uit tot een populaire zomervakantie bestemming. Inmiddels wonen er ruim 25.000 mensen waarvan 53% een niet Spaanse nationaliteit heeft. Het zijn veel Nederlanders, Engelsen en Duitsers. In de zomermaanden groeit de bevolking tot aantallen die zelfs de burgemeester zorgen baart. Een toename met meer dan 300% naar 117.000 mensen in de laatste jaren, ondanks Corona. In de winter is het er gelukkig nog rustig en heeft het wel alle gemakken van een grote stad. De hoogbouw is er beperkt wat het een vriendelijke uitstraling geeft. De kaap waar de molens op staan, Cap de Sant Antoni, is zo wel boven als onderwater een natuurgebied. Wandelend ontdekken we Duizendguldenkruid en Vleugeltjesbloem. Duiken zat er niet in, maar de informatie borden beloven een mooie onderwater wereld. Langs de kust zien we de restanten van de oude steengroeves. Hier werden gedurende 2000 jaar lang steenblokken uitgezaagd voor de huizenbouw. De goud-bruine kleur die veel monumentale gebouwen kenmerkt komt door het gebruik van deze stenen.

  
     


.

014=030222=21:00UTC====Positie:37=41,67N==006=18,78W==El=Castillo=de=las=Guardas

Via Pomarao en Mertola zijn we nu in Spaans "El Castillo de las Guardas" aangekomen. De laatste dagen maakten we een wandeling in het het achterland van Pomarao, bezochten we de verlaten mijnen van Mina de Sao Domingos en ontmoeten we Maatje en Peter weer tijdens het bezichtigen van Mertola. De camperplek in Pomarao is langs de grensrivier de Guadiana . Om er te komen reden we plots in Spanje en buigen dan weer af richting Portugal om 200 meter voorbij de grens weer op een Portugeze camperstop te staan. We nemen een warme douche in de publieke douche/toilet-ruimte van het dorpje. De watervoorraad vullen we aan bij het kraantje van de overdekte wasruimte. Die wasruimtes zijn overal nog keurig onderhouden, er loopt meestal bronwater doorheen of er zijn kranen van de reguliere waterleiding. Ook de betonnen wasborden staan er nog om zo gebruikt te worden. Gelukkig heeft ook hier iedereen tegenwoordig een eigen wasmachine. De verlaten mijnen in Sao Domingos zijn een treurige aanblik van een vervallen industrieel complex dat tot in de jaren zestig nog in gebruik was. De delfstof Pyriet (FeS2) werd eerst voor ijzer en later voor zwavel gedolven in open mijnbouw tot een diepte van 120 meter. De manier van werken zorgde voor veel vervuiling en gezondheidsklachten, pas toen de Portugeze overheid dreigde om het mijnbouw bedrijf verantwoordelijk te maken voor de schade en het schoonmaken werd de mijn gesloten. Wat nu rest zijn vervallen gebouwen en een inmens gebied met zwaar vervuilde grond en waterbassins met pH waarden van 2-3. We blijven niet overnachten in deze mijnstad en reizen door naar de historische stad Mertola. De camper kunnen we weer langs de rivier parkeren, helaas in de tweede rij, dus geen direct zicht op het water. We bezoeken een aantal opgravingen uit de Romeinse tijd en genieten van een dagschotel. Het was een smakelijke maar wonderlijke combinatie van kruidige varkensvlees blokjes met schelpdieren, Carne Alentejo. Vannacht hadden we een slechte nachtrust op de camperplaats bij Vila Verde de Ficalho door blaffende honden in de omgeving die het de hele nacht volhielden. Ondanks de goede service de slechts euro 10,- (gratis vers brood voor ontbijt, wifi, douche, water, electra, grijs en zwart water) zijn we snel vertrokken. Inmiddels staan we diep in Spanje en zijn onderweg naar de broer van Ernie die aan de Middellandse zee kust verblijft.

        

     


.