 | Na het werk op het landje maken we in de middag vaak een wandeling. Ed is niet zo van de wandel, maar Sophia wel, dus gezellig met zijn drieen op pad terwijl Ed wat aanrommelt in de kas met technische klusjes. Gisteren liepen we een route die bij ons dorpje begint en door het Mata National (staatsbos) gaat. Langs de route zijn tal van kunstuitingen gemaakt, slechts de in steen gehouwen gedichten en figuren zijn een blijvend iets. De route loopt vanaf het dorp de heuvelrug op, langs het verlaten beheer kantoor van het Staatsbos en de pick-nick plaats. Hier staan weer een aantal campers, er is water en een toiletgebouwtje. Het is prima lopen, na een eerste stijging volgt het pad voornamenlijk een hoogtelijn langs de heuvelrug. We lopen beschut van de koele wind en hebben door de bomen geen last van de zon. Helaas zijn de gedichten in het Portugees dus het literaire karakter van deze wandeling "Passeio dos Poetas" (=dichters wandeling) gaat grotendeels aan ons voorbij. Een poging: "O gesto de plantar e esperanca de nacer algo que vamos amar cuidar e proteger " "Zaaien is hopen dat het kiemt en uitgroeit tot iets wat we graag verzorgen en beschermen". Naast de markeringspaaltjes van de wandelroute en de gedichten vinden we nog meer merktekens in het landschap. De top van de heuvelrug is blijkbaar sinds de aanwezigheid van mensen de moeite waard voor bijzondere rituelen. Een Menhir uit het Neoliticum (3-4.000 vChr.) is de oudste, maar ook de moderne mens heeft hier stenen opgericht die in de vergetelheid aan het raken zijn. Een zwartwit torentje is een landmeet baken dat met de komst en gebruik van GPS en satelliet navigatie niet meer nodig is. Van nog recentere datum zijn de meters hoge windmolens die energie opwekken. |
.