 | Na de inspannende jungle survival tocht zoals we de wandeling van gisteren beter kunnen beschrijven is het tijd voor wat rust. We hebben ons aangemeld voor de Oildown die een stel amerikanen geregeld hebben. Een Oildown is een Grenadiaanse stoofpot waarbij het kokosnoot sap waarin de ingredienten gestoofd worden wordt ingekookt tot er slechts de olie achtige vloeistof overblijft. Zoals altijd bij stoofpotten is er volop keuze en variatie in de ingredienten. Essentieel voor de Oildown zijn: broodboomvrucht, vettig vlees (kippe vleugels, varkensstaart), kokosnoot sap gemengt met geelwortel, calloo (tropische spinazie) en tot worstje gerold deeg van meel. Als kruiden kan je gebruiken wat er voor handen is in het seizoen (knoflook, thijm, lente ui, pepers) en zoals met veel gerechten wordt er maar spaarzaam groente gebruikt (wortel, pompoen). Onze kok is Devon, zijn naamkaartje vermeld the best boat handy man in Grenada dus niet alleen in de keuken is hij thuis. Hij legt uit dat de truc van een Oildown is dat je precies genoeg kokossap gebruikt. Bij te weinig zijn de ingredienten niet gaar en bij te veel heb je een stevige soep gemaakt inplaats van een Oildown. De maaltijd smaakt prima en er is genoeg om nog wat mee naar "huis" te nemen. Het groepje amerikanen is beperkt tot slechts 3 andere boten, waaronder een catamaran moterboot. De dames hadden we al gezien op de kookklas van een paar dagen eerder. Ze vermaken zich hier prima in de zuidelijk Carieb, de meesten zijn er al een paar maanden en geen zins om binnenkort verder te gaan. Of het wel veilig is in Trinidad krijgen we als eerste vraag als we vertellen waar we vandaan komen. Het is een heel andere wereld hier tussen al die verschillende bootjes mensen. En dat is voor ons nog steeds erg wennen. |
019=150314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================
| Op internet vonden we gpx bestanden (route bestanden voor een GPS) van verschillende wandelingen op Grenada. Door het bos, door boomgaarden en naar watervallen. Erik koos een route met van alles wat en die wat langer zou duren dan een uurtje heen en weer lopen. Met bus 6 gingen we van St.George naar Grand Etang. In Google earth hadden we al gezien dat de start van het pad een kleine honderd meter voor het bezoekers centrum van het natuurpark zou zijn. Inderdaad vonden we daar een bemost bordje, wat weggedoken in de vegetatie, en het begin van een pad. De route zou een kleine 7 kilometer zijn, eerst berg op naar Mt. Qua Qua en dan alleen maar dalen tot aan de Concord watervallen. Je steekt zo het tropisch bergbos door in noord westeiljke richting tot je weer in de plantages komt van Concord. Daar kan je bus 5 nemen om weer retour naar St.George te gaan. Het leek een goede planning; vervoer van en naar de wandeling, en de GPS in de telefoon kon bij twijfel over de route uitkomst bieden. Het eerste deel van de route is door recente regen glibberig maar redelijk begaanbaar. Het pad is regelmatig belopen, op steile stuken zijn traptreden gemaakt. De smalle bergkammen waarop we lopen zijn amper twee voeten breed, met links en rechts steile (50% of meer) hellingen met dichte vegetatie die het avontuurlijk maken. We nemen zelfs de afslag om Mt. Qua Qua te beklimmen en krijgen zo een prachtig uitzicht op de Grand Etang, een krater meer. Maar na Mt. Qua Qua wordt de route minder vaak belopen en het struikgewas overheersender. De modderige hellingen worden gladder door een regenbui die ons een paar uur op deze tocht begeleid door het regenwoud. Het pad is op meerdere plekken al van de helling gegleden en we zijn blij met de houvast die we soms vinden aan de dichte vegetatie. |  |
 | De resten van traptreden, her en der een stukje plastiek om een boom geknoopt, een enkele schoenafdruk van voorgangers geven ons gelukkig indicatie dat we op de juiste route zitten. De GPS heeft slechte ontvangst door de steile bergen rondom ons en het natte bladerdek van het dichte bos en kan niet tot een positie bepaling komen. Nadat we de bovenloop van de Concord rivier bereikt hebben lijkt het pad helemaal niet meer belopen te zijn. We kiezen ervoor om de rivier over te steken omdat we daar weer plastiek om de bomen geknoopt zien. Inderdaad is daar weer een pad, maar geen mens heeft er gelopen de afgelopen jaren lijkt het wel. Van de traptreden zijn slechts enkele stalen pinnen over, het houtwerk is helemaal weg. Her en der zijn de traptreden uitgehakt in steen en we zijn blij dat we blijkbaar dus op een route zitten. De richting is noordwest en het dal heeft uitzicht naar zee, we lopen goed maar het is niet goed lopen. Regelmatig glijden we uit en langzaam worden we modderiger, de wandeling is pure survival geworden. In deze omgeving wil je geen gekneusde of gebroken ledematen oplopen en dat terwijl de omgeving daar uitermate geschikt voor is. Uiteindelijk komen we weer bij de rivier waar we onze kleding wassen omdat we anders het openbaar vervoer niet in kunnen.Daarna zigzagt het pad van de ene naar de andere oever. We klauteren over de glibberige blokken en na 6 uur lopen komen we in bewoonder gebied. We lopen tussen moestuintjes met peen, kool, lente ui, selderij, papaya, boontjes, bietjes en witte kool. Eindelijk komen we bij de Concord waterval die aan het einde van de weg in het dal ligt. Deze plek is weer toeristen gebied. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen want ze heeft geen busje zien stoppen. Van Grand Etang melden we, vol ontzag en met open mond antwoord ze WAAAUW. Soms is het beter dat gpx bestanden niet op internet staan, deze route is niet voor toeristen en hij is al jaren niet onderhouden. |
018=140314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================
| Donderdag middag zaten we in de kookklas van Omega en Esther van Dodgy Dock restaurant op True Blue Marina. True Blue Marina ligt op loop afstand in de westerlijker baai van ons. De dames maken er een vermakelijke comische act van maar ondertussen wordt er wel serieus gekookt. De recepten krijgen we uitgeprint mee naar huis en er is gelegenheid voor serieuze vragen tussen de vele gekkigheid die ze onderling en met de "leerlingen" maken. De kookles werd aangekondigd op het dagelijkse VHF netje op kanaal 66, aanmelden hoeft niet, maar vroeg komen heeft zijn voordelen als je vooraan wilt zitten. Vandaag stond er Creoolse saus en pompoenrijst op het programma. De pompoenrijst is het makkelijkst en ook prima in Nederland te maken. Snij 2 lente uitjes, beetje thijm, knoflook en een ui fijn, fruit dit en als de uien glazig zijn een half kopje klein gesneden pompoen en 2 eetlepels rietsuiker erbij. Anderhalf kopje rijst en een blik kokosmelk (circa 3 kopjes) eventueel een beetje kurkuma (geelwortel) voor de kleur en alles op zacht vuur laten garen en inkoken. Zout en peper naar smaak toevoegen. Water is niet nodig, als het goed is is het volume vocht precies genoeg voor de rijst, dus ook niet afgieten. Het wordt een zachte romige rijst die zoeter smaakt dan we uit de indonesische keuken in Nederland gewoon zijn. |  |
.