| Maandags waren we nagenoeg de hele dag aan boord van de Bodyguard. Bij Ank stond nog altijd op het wenslijstje het maken van een schutje voor boven het vluchtluik. Toen ze hoorde dat Ernie het bij ons zelf had gemaakt met een eenvoudige Singer naaimachine en wat slimme instellingen, moest het er maandag dus maar eens van komen. Met zijn drieen was het passen en meten met de stukken canvas die al sinds de Canarische eilanden (2010) aan boord van de Bodyguard lagen. Erik en Dennis gingen opzoek naar een aluminium pijp en een gevulde bake (vette lokale snack). 's-Avonds was het schutje klaar, mooi strak door de aluminium pijp en de spandraden. Dennis en Ank konden die nacht doorslapen en hoefden er niet uit om het luik dicht te doen voor de regen, terwijl er nog altijd een verkoelende wind naar binnen blies. Wij doen altijd een dag aan boord rustig en een dag wandelen. Dus dinsdag was het weer wandelen. We begonnen wat later op de dag en de wandeling was 1,5 uur rijden van de ankerplaats, plus nog een uur wachten tot het busje vol zat. |  |
 | Kort na de middag gingen we met zijn vieren op pad naar de Middleham fall, een van de hoogste watervallen van Dominica. Voor het eerst tijdens onze wandelingen stond er bij het beginpunt een geuniformeerde medewerker van het ministerie van bosbouw die vroeg naar onze dagpas. Tja, die hadden we niet. Dat we dat niet wisten, dat had de chauffeur moeten vertellen, het is sinds jaren, het kost U$ 5,-- per persoon, die gele folder die u heeft is geen officiele van het ministerie, ... Het bleef allemaal vriendelijk, maar wel onhandig, want een dagpas konden we in het dorp kopen. Na 2,5 uur reizen moesten we dan nu 45 minuten de berg oplopen en weer omlaag om een dagpas in Laudat te kopen, want ter plekke bij de ambtenaar was niet mogelijk. Ank gaf de man U$20,- voor vier dagpassen met de vraag om ze voor ons te kopen. Wij zouden dan zeggen, als we controle onderweg tegen kwamen, dat hij (zijn naam stond op zijn indentiteitskaart die om zijn nek hing en op zijn uniform) de passen voor ons had. Dat werd een ongemakkelijk situatie voor de man, want dit soort verhalen wilde hij liever niet de wereld in hebben. Uiteindelijk konden we op pad, hij zou de passen regelen. De wandeling ging over een mooi pad door tropisch bos vol vogel en kikker geluiden. Ernie zag weer een slang, Erik een rat en onderling hadden we genoeg om bij te kletsen. De Middleham fall hebben we op een afstandje bekeken en we zijn niet het dal in afgedaald voor een zwempartij. Het was toen al vier uur in de middag en een terugweg met busjes naar Roseau en Portsmouth begon twijfelachtig te worden. Eenmaal het bos uit kwam er gelukkig snel een auto langs die een lift wilde geven, het was een Duitse fysiotherapeute die hier al 14 jaar woonde. Een aansluitende bus naar Portsmouth was gelukkig ook snel gevonden en om 19:30 waren we weer bij de boten. |
.