 | Sinds de aankomst in Suriname zijn we op zoek naar een plek om de Gabber achter te kunnen laten tijdens ons bezoek aan Nederland. In voorgaande jaren was er altijd een groep zeilers die langere tijd op de ankerstek bij Domburg verbleef en daar waren ook moorings. Met de komst van de marina Waterland is deze hollandse colonie van waterbewoners op economische gronden opgesplitst in comfort zoekende zeilers en waterzigeuners. Met ons regenopvang zeiltje om aan zoetwater te komen vallen we duidelijk in de laatste groep. Helaas zijn de moorings in verval geraakt, er zijn er nog maar 3 van de oorspronkelijke 10. Slechts de bezette moorings worden nog regelmatig onderwater geinspecteerd op stevigheid. Zo ook de mooring waar de Stephala aan lag. Een 60ft aluminium zeiljacht dat sinds haar komst in Suriname, 6 jaar geleden, te koop ligt. Er gingen geruchten dat de verkoop eindelijk gelukt was en dat de nieuwe eigenaar de boot ging gebruiken. Wij lagen dus dagelijks op de loer om de vrij komende mooring over te nemen. De boot werd regelmatig bezocht door een oppasser, maar de laatste dagen zagen we nieuwe gezichten door de verrekijker. Vier dagen geleden waren de nieuwe gezichten weer aan boord van Stephala, het dekzeil werd verwijderd, grootschoot geplaatst, de motor draaide. Bij iedere handeling aan boord van de Stephala die op vaarklaar maken leek bereidde wij in het geniep de Gabber voor om anker op te gaan. Nog geen vijf minuten na het vertrek van de Stephala richting marina lagen wij stevig en wel achter de mooring. Sommige verkopen gebeuren keurig op tijd. |
| Keken we uit naar een rustiger leven achter de mooring, de eerste dagen viel dat wat tegen. Het begon met een krabbend jacht van 50ft dat nog geen 3 uur nadat we op de mooring lagen met zijn hek en zwemplateau de boegspriet van de Gabber belaagde. De Zweedse bemanning was de wal op, dus wij hielden mooring wacht en duwden het jacht regelmatig af om schade te voorkomen. Bij terugkomst van de Zweden gingen ze borrelen in de kuip inplaats van zich zorgen te maken over het krabbende anker. Met de kapitein viel geen goed gesprek te beginnen. Met een arrogante domme houding stond hij op het standpunt dat hij eerder op deze ankerplek lag en dat wij de mooring te dichtbij hadden gelegd. Verzoeken om zijn GPS log te controleren of in een naslagwerk eens op te zoeken wat een mooring is hielpen niet. Na de zoveelste afhoud actie van ons en nu toch ook voor hem zichtbaar verplaatst te zijn ging hij nog voor het donker opnieuw proberen te ankeren. Na de Zweden kregen we wederom ongenode gasten. Een paar honderd bijen hadden verzonnen dat de top van de mast een prima nestplaatst kon worden. Twee zoemende klonten hadden zich rondom een toplicht en de antenne bedrading genesteld. Een met de grootzeilval in de top getrokken rokende anti-muggen coil kon ze niet van gedachten brengen, de bijen bleven aan vliegen en de zoemende klomp groeide gestaag. Dat moest snel gestopt worden voordat de bijen zich echt thuis gingen voelen. Gewapend met spuitbus kon Erik de bijen verjagen. Gelukkig waren het geen argressieve diertjes want zo boven in de mast is het lastig ongedierte van je afslaan. |  |
 | Ondanks de oude banden tussen Nederland en Suriname is de administratieve procedure voor verblijf alhier de omvangrijkste die we op onze reis meemaken. Van wie zouden ze dat toch hebben ? Iedere maand moeten we ons melden bij de vreemdelingen politie om onze status "kort verblijf" te verlengen. We mogen het maximaal 2x verlengen, dus na 3 maanden moeten we het land weer uit. Gelukkig is het krijgen van een verlenging een eenvoudige klus. Gisteren melden we ons met de bemanning van de Blues wederom bij de ontschepingsofficier op de Lachmonstraat, die ons naar het volle zaaltje wachtende lotgenoten verwees. Op de vraag: "bij welk loket dan ? was het antwoord simpel, "er zijn geen loketten". Op goed geluk nestelen we ons voor een loket zonder rij waar een mevrouw stempels en aantekeningen maakt in paspoorten. De rest van de mensen verplaatst zich regelmatig, zonder voor ons duidelijk aanleiding, in wachtende rijen bij andere loketten van de afgeschermde kantoortuin waar gestempeld en geschreven wordt. Onze mevrouw is klaar met haar werk en wendt zich tot ons, plots staat er achter ons ook een hele rij met mensen gelukkig staan we vooraan. We geven de paspoorten af en vragen om een verlenging van ons tijdelijk verblijf, "u kunt plaats nemen en wachten", is haar routine antwoord . Een kwartiertje later worden onze namen geroepen door een andere mevrouw op een andere plek. Vers gestempeld mogen we weer een maand blijven. De rest van de dag gebruiken we om boodschappen te doen bij de Combe supermarkt en een uitgebreide maaltijd Pom te eten. Ernie heeft na wat knipuitleg van Sofia een nieuwe hobby. Oude plastic boodschappentasjes verwerkt ze tot gehaakte schoudertasjes. Het eerste exemplaar staat hier boven op de foto. Aan plastic zakjes geen gebrek dus er zullen er nog vele volgen. |
.