| Tijdens het bezoek van Mark en Maartje stonden we voor ons doen in de hoogste versnelling. In korte tijd verkenden we gezamenlijk wat Suriname de toerist te bieden heeft. Met een huurauto van Richie haalden we Mark en Maartje op bij hun guesthouse-Amice. Een prima locatie niet ver buiten het centrum van Paramaribo, met zwembad, airco kamers en goede service voor een schappelijke prijs. In de vlindertuin, Neortropical Butterfly Park in Lelydorp zagen we de kweek van tropische vlinders, het insectenmuseum en het panorama schilderij van de verschillende landschappen van Suriname. De schilder, Wim Eriks, is nog altijd bezig om meer details aan te brengen. Het panorama is een grote zoekplaat aan het worden van vogels, vlinders en dieren in hun natuurlijke omgeving, net als tijdens een echte natuurwandeling zie je steeds meer hoe langer je kijkt. In het restaurantje bij de vlindertuin dronken we een lekker kopje koffie. Meestal is het oplos koffie wat je in Suriname krijgt, maar hier serveren ze ook trekkoffie, de lokale benaming voor filter koffie. |  |
| Suriname presenteert zich als "The beating heart of the Amazone" en werd in 2010 door Lonely Planet uitgeroepen tot "hotspot van het jaar". Op ons "to do" lijstje stond dan ook al langere tijd een tocht naar het binnenland. De wervende reclame teksten van vele folders, resorts, lodges en eco-lodges maakten een keuze uit de vele mogelijkheden niet gemakkelijk. Tegelijkertijd bekroop ons een ongemakkelijk gevoel een deelnemer te worden aan een georganiseerd vermaak tegen te hoge prijs voor deelnemer en mogelijk ook de natuurlijke omgeving waar het plaats vindt. We kiezen voor een kleinschalige lodge (4 hutten) die ver op de bovenloop van de suriname rivier ligt en in het programma de meeste natuur aanbiedt. Andere lodges zijn grootschaliger, bieden een kortere korjaal tocht en meer sociale/culturele aspecten als school- dorpsbezoek. Qua prijsstelling verschillen de lodges niet veel alles is rond de Euro 275,- per persoon voor 2 nachten all-in inclusief transport vanaf Paramaribo. We vinden de lodges flink aan de prijs en hebben hoge verwachtingen van ons in authentieke saramanccaanse stijl gebouwde hutje met ruime veranda, eigen sanitair, heerlijk surinaams eten, voorbij vliegende vogels, schitterend kleurenspel, jungle geluiden, hangmat en het genieten van de "jungle experience". |  |
| Een busje vanuit Paramaribo, met Mark en Maartje, haalt ons op bij Domburg. Onderweg slaapt de gids, dus geen uitleg of verhalen, maar wel regelmatige stops voor benen strekken en een versnapering. Na 3,5 uur zijn we in Atjoni waar we lunchen in een lokaal restaurantje en overstappen in een korjaal (lange kano met buitenboord) die ons in 3,5 uur varen naar Pingpe (ook wel Pempe genoemd) brengt. De tocht over de rivier is een prachtige belevenis. We varen over de stevig stromende rivier door weelderig groeiend secundair bos, passeren verschillende andere resorts en vele dorpjes waar vrouwen de was doen op de oever of staan te vissen. Het weer werkt redelijk mee, slechts een paar buien en de meegebrachte poncho's komen goed van pas. De stuurman manoeuvreert moeiteloos de korjaal over de ondiepe sula's (stroomversnellingen). Dankzij de regenval van de afgelopen week staat er voldoende water en hoeven we nergens de korjaal uit om te helpen duwen. De lodge is een initiatief van beheerder/gids Chapeau, een bewoner van het nabij gelegen Saramaccaanse dorp Pingpe. De dorpsnaam is een "klankwoord", tijdens het open kappen van het bos voor het dorp maakte de afbrekende bamboe zo'n geluid, ping pe. Helaas heeft ons hutje geen werkend toilet (de afvoer komt in een open kuil) en wastafel, geen electra (kortsluiting) en er zijn meer ongemakken die de prijs kwaliteit verhouding ernstig scheef trekken. Tot tweemaal toe laat een lijm verbinding in de waterleiding spontaan los en hebben we lekkage. Om de stemming er in te houden verklaren we de oorsprong van de naam van de lodge, en begrijpen het nu beter, Ping (geld) pay (betalen). Dat stukje Saramaccaans (bosneger) zakendoen hebben we snel geleerd. In overleg met Chapeau krijgen we een deel van ons geld (17,5%) terug. Voor de rest genieten we van de innemende verhalen van Chapeau, de wandeling door het secundair bos en de kostgrondjes, de vriendelijke bewoners van Pingpe, de vrolijke dansgroep en als topper een bezoek aan de Tapawatra sula. Over de gehele breedte van de rivier stort fris water van een hoogte van 2 meter naar beneden. Je hebt een heerlijk verkoelend stortbad als je er onder zit met een prachtig uitzicht. Ons "to do" lijstje is weer korter, ondanks de teleurstelling over onze hut hebben we genoten. |   |
 | De binnenlanden van Suriname zijn reeds jarenlang onder de invloed van mensen. Het primaire oerwoud, onaangetast tropisch regenwoud, oerbossen zouden we het in Europa noemen, is niet te vinden langs de rivier. De rivier is voor de moderne mens (Europeanen, Afrikanen) de makkelijkste transport weg door het bos, waar vroeger gevaarlijke dieren leefden of vijandige inheemse bevolking. Het ecosysteem van het oorspronkelijke woud heeft een dunne vruchtbare humus laag die bij gebruik voor landbouw snel uitgeput is. Daarom zijn de oorspronkelijke bewoners (indianen) van het regenwoud ook verzamelaars en jagers en geen landbouwers met kostgrondjes zoals de bosnegers die zich sinds de plantage tijd in het oerwoud vestigden. Voor de ontwikkeling van landbouwgrondjes moeten open plekken gemaakt worden zodat zonlicht op de grond kan komen voor de gewassen. De bomen worden gekapt, het hardhout afgevoerd of lokaal gebruikt, de zijtakken en bladeren verbrand. Na een aantal jaren wordt de opbrengst minder waarna de kostgrondjes niet meer gebruikt worden, dan neemt de dichte vegetatie van het secundaire bos het gebied over. De bevolking moet opnieuw primair bos ontginnen of verder trekken. Op onderstaande kaart van www.buanda.org is duidelijk te zien dat secundair bos zich voornamenlijk langs de oever van de rivier bevindt en dat primair regenwoud slechts te vinden is op grote afstand van de rivier. In combinatie met vermoedelijk jarenlange bejaging van vogels en lokaal wild zijn de oevers van de Suriname rivier verworden tot schakeringen van groene kleuren met insecten geluiden. Sinds de delving van bauxiet en sinds een tiental jaren ook goud gaat de aantasting van het regenwoud verder dan de dunne bovenlaag. De mijnbouw laat kale kraters achter die vatbaar zijn voor erosie en moeilijk dichtgroeien met vegetatie. De natuur wordt flink bedreigt hier in de "beating heart of the amazone", misschien zijn we helaas getuige van de laatste hartkloppingen. |
.