 | We hebben regelmatig verstekelingen aan boord. De verhalen over kakkerlakken en vliegende vissen zijn bekend. Het verhaal van "Rekel de krekel" heeft een vervolg. Er is altijd onmin tussen de blazers en strijkers. Ondanks dat Ernie al meer dan 2 jaar op reis is kan ze het oude werk niet achter haar laten. Rekel maakte het ook wel te bont moet ik toegeven. Klonk zijn gekrekel vanuit de kuip nog als zachte strijk muziek als we in de kajuit de slaap probeerden te vatten. Nu meende hij als een eerste viool alles bepalend te moeten zijn door bij ons in de kajuit te gaan ziten jammeren. Eerst had hij zich verschanst tussen de kruiden potjes, de peperspray veilig bij de hand, bedacht op een aanval. Na een paar uur zoeken had Ernie hem gevonden, een vluchtpoging in de bestekbak tussen de messen en de vorken mocht niet baten. Ernie floot triomfantelijk een requim voor hem en het was gedaan met Rekel. Zijn laatste gekrekel was vast hulp geroep. Sinds ons vertrek uit Kourou zit de "tweede viool" ergens aan dek. Harde wind of regen buien deren hem niet, deze onderkruiper van het orkest weet blijkbaar wel een schuilplaatsje te vinden. Hij is wel wat banger, want binnen komen is er niet bij. Zijn gekrekel van uit de mast klinkt niet als een verleidelijke erotische lokroep maar meer een als wanhopig gejammer. "Wat doe ik hier op een schommelende boot, en waarom hoort geen van mijn soortgenoten me ? Een andere verstekeling trof het beter bij ons. Vermoedelijk meegekomen met een puts water om de kuip te spoelen lag van de week de kleine vis van de foto onder de kuipvloer. Rood-bruin van kleur met zwarte vlekken, afgeplat aan de buikzijde als een bodemvis, stekelige rugvin en meer gepansert dan geschubt. Na een foto ging ie weer overboord, te klein om op te eten toch ? |
.