 | We hebben de smaak te pakken van het wandelen. Met Loud en Marlene nemen we de bus van Scarborough naar L'Anse Fourmi en stappen uit bij de splitsing met Roxborough-Palatuvier-Road. Daar is het zoeken naar het best bewaarde geheim van Tobago Forest Reserve; het begin van de Gilpintrail. We schudden met succes een opdringerige gids af die ons tot 3x toe achterop komt rijden zonder informatie prijs te geven over zijn geheim. Na een zweterige wandeling van ruim een uur over asfalt berg op komen we bij de start van de Gilpin trail. De trail is een bergpad dat door het bos naar Bloody bay gaat. Eenmaal in het bos is het een stuk koeler door de schaduw en even later vooral ook door een flinke regenbui. We lopen voornamenlijk dalend en langs meerdere bergstroompjes en watervalletjes. We missen het bezoekers centrum door bij een plitsing te kiezen voor het pad dat met rode lintjes gemarkeerd wordt. Het is een door de weekse dag en we zijn alleen in het regenwoud. Kolibri's vliegen nieuwsgierig op ons toe en blijven als verkenningshelicopters rondom ons hangen, hoog in de toppen van de bomen horen we papagaaien maar zien ze niet. Een kuiken van een soort hoender is door moeders verlaten en verraad zijn aanwezigheid met gepiep. Landschappelijk is het zeer de moeite waard, een goed begaanbaar pad met een paar oversteek plekken van een waterval, wisselende vegetatie en de nodige vogels die helaas slecht te zien zijn door het struikgewas of het tegenlicht. Bij een volgende splitsing laten we de rode lintjes rechts liggen en kiezen voor het meest betreden pad. We lopen door oude cacao bomen en 3 uur na start van de trail staan we weer op het asfalt nabij de bushalte. Het rode lintjes pad gaat waarschijnlijk verder door het bos richting Bloody bay. Wij hebben geluk, niet veel later komt de bus en kunnen we relaxed retour naar scarborough in een airco bus. |
046=270613==16:30UTC===Positie:11=09,5N==060=50,5W==Store=Bay=Tobago=======================
| Met een P-taxi (auto met letter P in nummerbord die als verzameltaxi werkt) rijden we van Crownpoint naar Arnos Vale. De taxi chauffeur vraagt even rond voor het begin van de Mot-Mot trail en wijst ons waar de Waterwheel is. De Waterwheel is een voorbeeld van vergane glorie. Het restaurant rondom de oude suiker molen is vergaan en wordt bewoont door taltijke vleermuizen. op de foto hieronder is het waterrad (rechts) te zien, in het midden de persen voor het suikerriet en rechts de stoomketel voor als er geen water van de berg stroomt. In alle toeristische folders is een plaatje van dit waterrad, maar helaas is er op de plek zelf niets meer over van iets dat het voor toeristen aantrekkelijk maakt om hier te verpozen. Zelfs aanwijsbordjes ontbreken. Gelukkig weten we zelf de weg en lopen heuvelaf over het asfalt naar het begin van de Mot-mot trail. De Mot-mot trail is de oude weg die gebruikt werd om suiker van Arnos Vale naar Culloden en Golden Lane te vervoeren. Het vroegere muildierpad is nu een onverharde weg die nog wel door 4x4 bereden wordt. wij lopen voornamenlijk omhoog door verlaten landbouw grondjes waarvan de vruchtbomen de overblijfselen zijn. Mango, advocado, skin-up, cacao, suikerriet, banaan, papaya, broodvrucht, nootmuskaat, cashew en nog meer onbekende vruchtdragende bomen. We (Loud, Marlene van de Rafiki en wij) plukken mango en advocado voor de lunch. Na ruim 2 uur lopen zijn we in Golden Lane en nemen weer een P-taxi naar Scarborough voor boodschappen. |  |
.