 | Het blijft een raar idee dat de familie op zicht afstand van onze ankerplaats verblijft in een compleet andere wereld dan wij dagelijks ervaren op de Cape verde. Gisteren hadden we met elkaar een auto gehuurd om het eiland te verkennen en om de familie wat meer kennis te laten maken met zoals wij leven. De dag begon voor ons met een dinghy trip naar de steiger van Boa Vista omdat een strandlanding te riskant was door de stevige swell. Terwijl Ernie de familie opwachtte bij het begin van het dorp ging Erik alvast water halen bij het centrale tappunt voor de lokale vissers en bewoners, ja, ja nog niet ieder huis hier heeft een eigen waterleiding. Toen de familie gearriveerd was konden ze shoppen bij de vele, door west-Afrikanen gerunde, winkeltjes terwijl Erik met de dinghy heen en weer ging naar de Gabber met alle lekkernijen en bestellingen uit Nederland. Eenmaal terug bij de steiger legden we de dinghy op het strandje aan de westzijde bij de vissersbootjes. Een Kaapverdiaan kwam ons waarschuwen dat er flink gestolen werd en of de motor wel op slot zat. Ja dat zat ie, maar vanaf dat moment knaagt er een onaangenaam gevoel van onveiligheid in het hoofd en tussen de schouderbladen. Na een kopje koffie in een strandtent toch maar besloten om de dinghy elders te leggen. Bij de te waterlating kreeg Erik een flinke golf over zich heen en bij de strandlanding viel Ernie in het zoute water. Moeders ziet het allemaal zorgelijk aan en het vrije romantische gevoel van al 2 jaar vakantie laat zich van de meer realistische kant zien "Wie de zee tot bruid neemt moet een zilte kus op de koop toenemen" is een bestaand Swahili spreekwoord. Katsverzopen met zeewater spoelen we ons zelf en kleren met zoetwater bij de strandtent. Gelukkig had Pieter een pick-up gehuurd, nu konden we in de achterbak in de wind en zon tijdens de rit opdrogen. Een groot deel van de wegen is onverhard en de 4x4 met hoge assen komt dan goed van pas. We zien eindeloos lange lege stranden met wit zand en oceaan branding. Het binnenland is door de recente regenval redelijk groen met grassen en lage struiken, behalve loslopende geiten is het een lege bedoeling. De enigste goede wegen zijn tussen het vliegveld en de 2 riante Riu resorts. De dorpjes die we passeren zijn slaperig en zonder bezienswaardigheid of vertier. In Bofareira drinken we een verfrissing in een lokale winkel. Zoals de meeste winkeltjes op de Cape verde is het een combinatie van kroeg en kruidenier. Helaas kunnen we nergens een eettentje vinden dat open is. Het lijkt erop dat de "all-inclusive" arrangementen van de Riu resorts ieder lokaal initiatief om zeep hebben geholpen. Een frisdrankje kopen lukt nog maar alle restaurantjes zijn dicht of serveren geen eten meer lijkt het. Tegen zonsondergang gaan wij met de dinghy naar "huis" en de familie retour Europa in het Riu resort waar alles spik en span is en optimaal georganiseerd voor een relaxte vakantie in tropische sferen onder het Kaapverdiaanse motto "Living without stress". |
.