011=250214==19:00UTC=Positie:10=40,7N==061=38,1E==Chaguaramas===============================

Na ruim 7 maanden landleven is er dan eindelijk weer de deining en verkoeling van het water. Er is veel gebeurd in die periode, de Gabber heeft een nieuwe kleur en een aantal structurele aanpassingen ondergaan. Het klussen begon met een nieuwe dekplaat onder de mast, een nieuwe roerhak en het omdraaien van het vluchtluik, omdat er dan toch een lasser bezig was gelijk de septerpotten verplaats, wat slechte stukken in de voetrail laten opvullen, een nieuwe spruitstuk voor de motor, de kotterstag naar voren, een windmolen, een ander frame voor de bimini en de moeren voor de ankerlier op het dek laten lassen. Na het lassen moesten we wel het dek en de romp schilderen. Het onderwater schip hebben we op veel plekken kaal gehaald tot op het staal en opnieuw in de epoxy gezet. Daarna was het 4 lagen antifouling aanbrengen. Toen we dachten klaar te zijn vonden we het tijd worden om ook de roestplekjes in de bergruimte aan te pakken, gelukkig slechts oppervlakkig roest, maar toch weer 5 dagen werk door de droogtijden van de verschillende verflagen. De droogtijd werd door Ernie gebruikt om de nieuwe bimini annex regenopvang af te maken, de spatzeilen voor aan de railing waren al klaar. Maar nu liggen we dan eindelijk in het water, vanavond worden we voor de tweede keer in slaap gewiegd.

Tussen het klussen door zijn we de afgelopen dagen nog een keer als echte "Pan gruppies" naar de semi-finals voor de middel tot grote bands geweest. Natuurlijk gingen we weer back-stage en genoten van de generale repetities, de bands bestonden uit 90-120 pans, omdat sommige spelers 5 pans bespelen was het aantal bandleden iets kleiner. Maar met de meer dan 20 bands was het een hele drukte. Op zaterdag morgen was het weer marktdag en een paar keer zijn we nog canvas, ritsen en naaispullen gaan kopen. Ook hebben we gebruik gemaakt van Jesse James, een lokaal reisbureautje, om inkopen te kunnen doen bij de Price Smart, een soort van Macro. Een autolading vol met eten en drinken namen we mee tegen aantrekkelijke prijzen, helaas werd ons voordeel deels afgeroomd door Jesse James die voor het vervoer zijn standaard tarief van 8x het lokale vervoer rekende. Na een landleven van 7 maanden was het weer uitzoeken hoe alles aan dek georganiseerd moest worden. Waar hingen de katrollen, hoe gaan de zeillatten in het zeil, en ontdekten we dat we na het ontkalken van de warmtewisselaar de koelvloeistof moesten aanvullen. De nieuwe gasflessen passen wel in de gasbun, maar niet met de bijgeleverde drukregelaar, dus daar moet weer een oplossing voor gezocht worden. De tas met klusjes en spulletjes die we ooit losgeschroefd hebben wordt met de dag leger en alle even snel weggelegde dingen krijgen hun definitieve plek.

Van de ouders van Ernie vernemen we dat hun emailprogramma kuren heeft die niet simpel verholpen kunnen worden. We vragen of George, die bij Seniorweb computer curssusen geeft en in de helpdesk zit, hulp kan bieden. De volgende dag ontvangen we via skype bericht dat de klus geklaard is. En zo zie je maar dat voor zeilers onderweg een "verre vriend beter is dan een goede buur". Seniorenweb is door het hele land georganiseerd en biedt "ouderen" ondersteuning bij computer en internet gebruik, klik hier voor info over Seniorweb. Op het lokale radionetje (VHF 68) hebben we onze oude bijboot kunnen verkopen aan een solo zeilende fransman. Met wat pijn in het hart zien we haar af en toe voorbij zeilen of roeien. De oude bimini ligt aan boord van de Vidavagabunda evenals onze 110 Volt ventilator die verkoeling gaf tijdens ons landleven. Na zoveel maanden Trinidad weten we dat het radionetje voornamenlijk draait op een gemeenschap van vastgeroeste zeilers. Hun adviezen en complimenten over lokale uitbaters moeten volgens ons met een korreltje zout genomen worden want ze zijn ernstig bevooroordeeld over wat kan en mogelijk is in Trinidad. Een medezeiler die de zaterdagmorgen tripjes naar de markt organiseerde werd buiten het netje om door deze gemeenschap op de vingers getikt dat ze de prijs (TT$ 14,-) niet meer moest noemen omdat zo duidelijk werd dat het lokale reisbureautje er wel exorbitante prijzen op na hield.

.

010=130214==19:00UTC=Positie:10=40,9N==061=38,1E==Chaguaramas===============================

Soms is het handiger om dingen die je zelf kunt doen uit te besteden aan iemand die er meer routine in heeft of er beter gereedschap voor heeft staan. Maar dat is natuurlijk slechts soms. Onze zeilen hadden wat versleten stiksels, de klitte band trim lijnen moesten worden vervangen en het onderlijk van de fok moest een nieuwe lap stof hebben. Zelf hadden we alle slechte plekken gemarkeerd met wasco krijt, zodat we bij de zeilmaker snel een overzicht van het gewenste werk konden geven om tot een prijsafspraak te komen. Alle opmerkingen werden keurig in een schriftje genoteerd en van een prijs voorzien, de optelling was simpel een slordige € 575,- , wat neer komt op iets minder dan een kwart van de aanschafprijs. Erik stond met zijn oren te flapperen maar het leek de gewoonste zaak van de wereld zoals het gepresenteerd werd. Terug op de boot dringt de prijs pas goed door als Ernie gelijk verontwaardigd is bij het horen van het bedrag, helaas is dan de zeilmaker al dicht. Toen Dennis tijdens het Dutchies at sea radionetje vertelde dat hij zeilreparaties in Curacao had laten doen voor 1/10 van onze prijs, werd het ons helemaal duidelijk dat we hier in Trinidad door $uperb $ailrepair and Canva$ work crimineel hoge prijzen voor geschoteld hadden gekregen. De volgende morgen hebben we onze zeilen weggehaald bij deze zeilmaker. Nu verdient Erik ongeveer € 1,75 per cm door de naden met de hand te stikken. Verbaasd vragen we ons af in wat voor een wereld de werklui hier in Chaguaramas leven. Een dagloon in de stad is circa € 35,-, dat is hier het minimale uur tarief ! Zonder blikken of blozen hebben we al een keer voor de voeten gegooid gekregen "Your are white and can pay it, it is small money for you" als we ons ongenoegen uiten over een prijs. Het zal wel iets zijn uit een gevoel van herstelbetalingen, maar wij ervaren het als de reinste discriminatie.

.

009=090214==19:00UTC=Positie:10=40,9N==061=38,1E==Chaguaramas==============================

We hebben het idee dat we aardig ingeburgerd zijn hier op Trinidad de voortgang met het werk is naar ons gevoel erg traag.Toch gebeurt er iedere dag het nodige, maar zoals altijd is klussen aan boord niet eenvoudig. De RVS strip is weer op de punt van de boot gelijmd ter bescherming van de romp tegen het anker. We hadden alle lijmklussen opgespaard omdat bij de hoge temperaturen een geopende lijmtube maar beperkt houdbaar is. Andere lijm klussen waren houten plankjes ter bescherming van het dek tegen de schurende jerry-cans die er op komen te staan en de antenne paal moest wat lijm hebben om een waterdichte verbinding te maken voor alle draden die er doorheen lopen. Het schilderen van de naam is klaar, nu nog de antifouling en een paar kleine plekjes aan dek. Ondertussen is 13 yard Sunbrella van 60inch gekocht, en natuurlijk hebben we een tijd staan meten en rekenen om deze maatvoering (12 meter bij 152 cm) te kopen. Nadat alle stukken stof voor de bimini grof op maat geknipt waren kon er begonnen worden met het eigenlijke naaiwerk. In een Singer winkel kochten we naald 18 (110) en bij een bimini-maker was UV-bestendig garen in de juiste kleur voorradig, ook afwerk band en metalen ringen om mooie ogen te maken in het doek. Een pons voor het slaan van de ringen, maatje 2 had de bimini-maker ook voor ons. Maar geen holpijp om de gaten in de stof te slaan. Maatje 2 komt overeen met 7/16 inch of te wel circa 10mm weten we nu.

Inmiddels zijn we ruim 1500 hamer slagen verder en hangen de spatlappen en het hoofddoek, achterdoek en 1 zijkantdoek van de bimini. De onderspoel is reeds een tiental keren van nieuw draad voorzien en de oneindig lijkende voorraden garen, afteken kalk, afzoomband, ringen zijn flink geslonken. Soms verzuchten we: "waren we maar niet zo handig." Op een regen achtige morgen kan Ernie flink door met naaien en Erik zoekt eindelijk zijn doosjes met moeren en bouten uit. Waarom heb je eigenlijk in dat soort doosjes altijd de verkeerde maten liggen ? Het antwoord is simpel dat wat je gebruikt hebt zit er niet meer in. Na het opruimen zit op iedere bout een passende moer, voor de 30 moeren M6 zijn bouten gekocht van verschillende lengte. We zijn benieuwd hoe lang het een opgeruimd doosje blijft. Dit weekend was er een radio wedstrijd in Nederland. Welke zendamateur maakt de meeste verbindingen. Op zaterdag heeft Erik wat punjtes uitgedeeld. Op de 15 en 20 meter band waren er goede verbindingen mogelijk met Nederlandse stations vanuit Trinidad. De collega zendamateurs krijgen voor een Nederlands station in het buitenland dubbele punten en dat was te merken aan hun enthousiasme als ze onze officiele roepletters, 9Y4/PE2ENE, na wat moeite hadden bijgeschreven in hun electronische logboeken. PA0DVD (Derk) zat met zijn zender op Curacao en deed ook mee met de wedstrijd, we hebben hem ooit ontmoet in Stavoren waar hij met zijn boot aan de zelfde steiger lag als wij en hoorden hem nu voor het eerst over de radio.

.

008=030214==19:00UTC=Positie:10=40,9N==061=38,1E==Chaguaramas===============================

Het carnaval komt er aan in Trinidad en ondanks dat het nog een maand duurt zijn er overal voorbereidingen. Om de beste Pan band (steel-band) te kiezen zijn er voorrondes door het hele land. Maar ook de beste Calypso uitvoerders, mooiste carnaval King en Queen worden in een uitgebreid stelsel van voorrondes gekozen. Dat betekent dat het vanaf eind januari alle weekenden feest is in Trinidad. Wij zijn niet zo van die feestvierders maar voor de Pan bands hebben we een zwak. Het is een typisch lokaal instrument en iedere wijk heeft wel een eigen Pan band waar jong en oud in meespelen. Tijdens "Pan on Avenue" zagen we de beste 20 van het land en afgelopen zaterdag gingen we naar de "prelimmaries for the half finals of the Northen Region". Zoals alles in dit land is er een georganiseerde manier en een "we doen maar wat als het maar gezellig is manier". Dus er zijn toegangskaarten à TT 60,-- (7,20 euro) per persoon, je zit dan op een tribune en één voor één komen de bands langs. Voor deze avond stonden er 29 op het programma, dus dat zou een zit worden van 6 uur 's-middags tot ruim middernacht. Gelukkig werden we getipt dat je ook "back stage" (achter de coulisen) het spektakel kan meemaken. Je loopt de ingang van het stadion voorbij naar achter op het terrein van Savannah Park waar de Pan bands zich verzamelen, instrumenten opstellen en generale repetities houden. Daar is ook volop te eten en te drinken en een heerlijk ontspannen sfeer tussen de vele honderden Pan spelers, hun familie en fans. We herkennen zelfs spelers en fans van "Pan on Avenue". De dansende chinees die met pasjes en dansjes van Michael Jackson ieder optreden begeleid. Dronken oma die sensueel met iedereen die het wil een dansje maakt, een soort Annie maar dan niet "hou jij me tassie even vast" maar "hou jij mijn flessies (bier) even vast". En ook wij worden inmiddels herkend. De grote man die we kennen van zijn enthousiasme naar ons in het openbaar vervoer, blijkt bij de Pan band te horen die gesponserd wordt door onze marina Power boats. Hij haalt ons naar de opgestelde instrumenten en gebaart dat we foto's moeten maken, ook met het vaandel van de club. Helaas missen we het optreden van deze band omdat we om 21:30 gezamenlijk vervoer hebben geregeld om terug te gaan naar de haven. We hebben dan al 15 bands zien optreden, lekker gegeten en genoten van een ongedwongen avond onder vrolijke Trinidanen.

.