024=280314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Tyrrel=Bay=Carriacou=====================

Direct na aankomst in Tyrrel baai, ons anker lag nog maar net overboord, werden we eerst verwelkomd door een local die Chileense wijn probeerde te verkopen. Een tijdje later was het Warrior die met zijn gammele roeiboot langszij kwam, of we bananen of limoenen wilden hebben. Nou vooruit dan maar bananen, limoenen even niet. "Kan je ook brood bezorgen ?" vroegen we, "No, problem", "graag om 8:30 morgen ochtend". "Hum, ik ben nogal druk, 09:00 komt beter uit voor mij", OK dan ontbijten we later. De volgende morgen ontbijten we met havermout, ons brood kwam pas om 9.30 uur. "Sorry I'm what late, but that is no problem" opent Warrior die morgen het gesprek. Helaas geen wisselgeld, maar 5 Amerikaanse dollars is ook goed. We krijgen zelfs 1 Dollar retour als we hem een "shot of rum" kunnen geven. Ernie pakt de fles al, maar Erik vindt het geen goed plan om de notaire drinker verder met zijn verslaving te helpen, "het is niet gezond zo vroeg al te drinken" zegt Erik. "Ik drink de hele dag" is het antwoord en Ernie schenkt hem toch maar wat in. Warrior bedankt hartelijk voor de business, "jullie zijn goede mensen, You give me live", Erik antwoord "No, we give you drinking", "That is the same man" geeft Warrior lik op stuk retour aan Erik. Tegen die filosofie kunnen we niet op en we nemen lachend afscheid van elkaar. Daarna zien we iedere nieuwe boot in de baai bezocht worden door de Chileense wijnventer en Warrior. Bij gebrek aan SSB pakken we Wifi internet op van het onbeschermde netwerk van Lambi Queen. Lambi is een lokale naam voor een grote zeeslak die hier veel gegeten wordt. Op de vorige ankerbaai is het er niet van gekomen om Lambi te eten en donderdag avond eten we bij Lambi Queen een lekkere maaltijd. De op Dougladston estate geplukte calabas wordt op de ankerstek door Ernie bewerkt.

       


.

023=250314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Terreyl=Bay=Carriacou=====================

Maandagochtend zijn we Prickly bay uitgevaren om naar Halifax baai, halverwege de westkust van Grenada, te gaan met onderweg een bezoek aan de onderwaterbeeldentuin nabij Moliniere Point. Helaas liep de motor warm zonder duidelijke aanleiding. Bij St. George zijn we daarom weer achter anker gaan liggen om een en ander uit te zoeken. Een lekkende pakking van de koelwaterpomp werd door siliconen pakking vervangen om de lekkage te stoppen. Daarna konden we verder naar Moliniere Point. Een vrije mooring was zo gevonden en we sprongen snel overboord met de snorkelspullen en onderwatercamera om de beeldentuin te bezoeken. Leuk maar indrukwekkend was het niet. De parkwachters bezochten onze boot terwijl we in het water lagen en eenmaal terug aan boord hadden ze lunchpauze zullen we maar zeggen, en dan ga je ze ook niet storen toch ?? Snel mooring los en verder onderweg naar Halifax baai. Twee anker pogingen bij Halifax baai werden afgebroken door "NO, NO" geroep vanaf de kant. Een lokale visser liet zich door zijn vrouw naar ons toe roeien en vertelde dat hij het water voor het strand voor visserij met een net gebruikte, we moesten maar een mooring pakken. Tja, er lagen er drie dus waarom ook niet. Het water is kraakhelder en het zag er onderwater mooi uit zo vanaf de boot. Maar met al het gesnorkel tussen de beelden hadden we geen zin om aan het einde van de dag ook hier te snorkelen. Met het vallen van de avond waren we de enigste boot op deze stek en lekker midden in de natuur. Zingende cicaden, vissende vleermuizen, lichtgevende algen en visjes en springende vissen. We gaan vroeg te kooi want morgen willen we door naar Carriacou. De tocht naar Carriacou is zwaar aan de wind, het eerste stuk blijven we dicht onder de kust in de luwte van Grenada om zo een gunstige uitgangspositie voor de oversteek te hebben, maar met de nog steeds warm lopende motor durven we niet veel gas te geven en we kruipen met 1,5- 2 knoop langzaam noordelijker. Vanaf de kop van Grenada gaan we zeilen en verlijeren we naar het Westen door de westgaande stroming, tijdens een regenbui winnen we weer wat hoogte maar als de wind daarna inzakt moeten we een slag terug maken om Carriacou niet voorbij te varen. Het is ons duidelijk dat als we de oostelijke Carieb willen verkennen het leuker zeilen is van noord naar zuid in plaats van tegen de Noordoost passaat in. In Carriacou gaan we verder met sleutelen aan de motor, ook de interkoeler lekte koelvloestof. Na een ochtendje klussen en bijbehorend schelden door Erik lijkt het te zijn verholpen. Later in de week maken we voorbereidingen voor de oversteek naar Dominica het eerste eiland dat vanaf hier westelijker ligt, vanaf daar zakken we dan weer af naar het zuiden.

.

022=210314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

We zouden eigenlijk al weer verder zijn gevaren maar dat hebben we niet gedaan. De wind ging richting 5-7 Bft en we hebben de tijd, dus waarom een paar onrustige uurtjes op zee als je ook achter je anker kan blijven zwieren. Zondag middag en maandag ziet het er beter uit dus daar wachten we nu op. Aan boord is genoeg afleiding. Ernie heeft haar rugzakje kunnen afhaken en een regenschutje gemaakt voor boven het vluchtluik. Erik maakte een verlenging van de bediening van de buitenboordmotor, zodat ie nu ook op het bankje in het midden van de bijboot kan zitten. De watervoorraden werden weer aangevuld. Beetje zwemmen en 's-avonds filmpje kijken. De accu's blijven prima op spanning met de nieuwe windmolen dus een paar uur TV kijken is geen probleem meer ! Samen deden we weer een kookles bij de dames Omega en Esther van Dodgy dock. Vanaf Prickly baai, in het zuiden van Grenada, willen we naar de onderwaterbeelden tuin iets ten noorden van St. George. Daar lekker snorkelen en dan verder naar Carriacou, een eilandje vlak boven Grenada. Wat het daarna gaat worden weten we nog niet. De andere eilanden liggen allemaal op dagtocht varen van elkaar met een Noord Oostelijke koers en tegenstrooms. De wind komt hier standaard uit Oost soms iets noordelijker zelden iets zuideijker. Dat betekent dat al die dagtochten zwaar aan de wind varen worden met stroom tegen. We overwegen om eerst, in een paar nachten doorzeilen, naar Dominica te gaan. Een prachtig wandeleiland volgens de verhalen. En dan weer langzaam naar het zuiden te varen, wat een betere koers qua wind oplevert. Vandaag nog wat boodschappen gedaan van ingredienten die bij de kooklessen gebruikt werden. De groene vruchten op de foto zijn Christophers. Ze worden gebruikt in sauzen, maar wij maakten er een heerlijke zachte soep mee. Ook moest de rum voorraad worden aangevuld. Tja, we blijken dus toch rum drinkers te zijn geworden. De rum-punch was snel op en een klein flesje rum dat we gekocht hadden om kruiden in te bewaren is de afgelopen dagen ook als rum-punch verwerkt terwijl de kruiden nog altijd droog in het zakje liggen. Met de grote fles zal er vast wat voor de kruidjes overblijven. In de jachthaven van St. George zagen we een Nederlandse vlag, dus aanleiding om een praatje te maken. Het was de Seaquest, ze zijn op de terugweg van een rondje wereld in 4 jaar. Huib Jan was aan het opruimen en we kregen twee stevige vislokkers mee voor het formaat vis (+ 1 meter) dat ie niet meer aan boord wilde hebben.

           

.

021=190314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Vandaag was een nootmuskaat dagje uit. Lijn 5 bracht ons naar Dougladston estate iets ten zuiden van Gouyave. Dougladston is een oude plantage, maar van het industrieel erfgoed is niet veel meer over. De meeste gebouwen zijn ingestord en overwoekerd door planten. De tand des tijds en de orkaan Ivan in 2004 hebben hun sporen achter gelaten. Daarna is ook niets meer opgebouwd of onderhouden lijkt het. Zagen we bij de River Rum destillerij nog een werkend waterrad, hier was alles overwoekerd. Slechts een grote houten loods is nog in gebruik voor rondleidingen van toeristen. Wat wel weer leuk is is dat ze in Dougladston alle kruiden hebben, dus naast nootmuskaat en foelie ook kruidnagel, kaneel, cacao, pigment, bay leaf, citrus vruchten en kalabassen. Na de uitleg in de schuur slenteren we nog wat over het terrein waar verspreid woonhuizen en veel cultuur bomen staan.De cacao durfen we niet te plukken omdat we denken dat de bomen van iemand zijn. Maar met rottend fruit op de grond durven we wel rijpe spullen uit de boom te plukken. We scoren wat citrus vruchten en een grote kalabas. Na Dougladston lopen we naar Gouyave en bekijken het verwerkings station van de Grenada nootmuskaat cooperatie. Hier brengen de boeren uit de omgeving hun oogst aan nootmuskaat. Na keuring en weging van hun oogst krijgen ze betaald. Op de foto hiernaast alle stadia van de nootmuskaat. De nootmuskaat die wij als een hard bolletje (rechts beneden) kennen die je moet raspen zit in een harde donker bruine schil, met de harde schil er nog omheen kan de noot 10 jaar goed blijven. Om de harde schil heen zit de rode foelie en dat alles zit in een gele vrucht (links boven). Na circa 8 weken drogen wordt de schaal gekraakt waarna vrouwen de doppen van de noten scheiden. De terug reis gaat weer onderbegeleiding van een bevlogen predikant op de radio. Het is hier in Grenada of reggea muziek of een preek in de busjes. Onze voorkeur gaat uit naar chauffeurs met dreadlocks en rasta kapsel. Daar zit je toch wat vrolijker bij in de auto, alhoewel de strijdbare muziek je als blanke ook wel ongemakkelijk kan doen voelen.

       

.

020=150314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Na de inspannende jungle survival tocht zoals we de wandeling van gisteren beter kunnen beschrijven is het tijd voor wat rust. We hebben ons aangemeld voor de Oildown die een stel amerikanen geregeld hebben. Een Oildown is een Grenadiaanse stoofpot waarbij het kokosnoot sap waarin de ingredienten gestoofd worden wordt ingekookt tot er slechts de olie achtige vloeistof overblijft. Zoals altijd bij stoofpotten is er volop keuze en variatie in de ingredienten. Essentieel voor de Oildown zijn: broodboomvrucht, vettig vlees (kippe vleugels, varkensstaart), kokosnoot sap gemengt met geelwortel, calloo (tropische spinazie) en tot worstje gerold deeg van meel. Als kruiden kan je gebruiken wat er voor handen is in het seizoen (knoflook, thijm, lente ui, pepers) en zoals met veel gerechten wordt er maar spaarzaam groente gebruikt (wortel, pompoen). Onze kok is Devon, zijn naamkaartje vermeld the best boat handy man in Grenada dus niet alleen in de keuken is hij thuis. Hij legt uit dat de truc van een Oildown is dat je precies genoeg kokossap gebruikt. Bij te weinig zijn de ingredienten niet gaar en bij te veel heb je een stevige soep gemaakt inplaats van een Oildown. De maaltijd smaakt prima en er is genoeg om nog wat mee naar "huis" te nemen. Het groepje amerikanen is beperkt tot slechts 3 andere boten, waaronder een catamaran moterboot. De dames hadden we al gezien op de kookklas van een paar dagen eerder. Ze vermaken zich hier prima in de zuidelijk Carieb, de meesten zijn er al een paar maanden en geen zins om binnenkort verder te gaan. Of het wel veilig is in Trinidad krijgen we als eerste vraag als we vertellen waar we vandaan komen. Het is een heel andere wereld hier tussen al die verschillende bootjes mensen. En dat is voor ons nog steeds erg wennen.

019=150314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Op internet vonden we gpx bestanden (route bestanden voor een GPS) van verschillende wandelingen op Grenada. Door het bos, door boomgaarden en naar watervallen. Erik koos een route met van alles wat en die wat langer zou duren dan een uurtje heen en weer lopen. Met bus 6 gingen we van St.George naar Grand Etang. In Google earth hadden we al gezien dat de start van het pad een kleine honderd meter voor het bezoekers centrum van het natuurpark zou zijn. Inderdaad vonden we daar een bemost bordje, wat weggedoken in de vegetatie, en het begin van een pad. De route zou een kleine 7 kilometer zijn, eerst berg op naar Mt. Qua Qua en dan alleen maar dalen tot aan de Concord watervallen. Je steekt zo het tropisch bergbos door in noord westeiljke richting tot je weer in de plantages komt van Concord. Daar kan je bus 5 nemen om weer retour naar St.George te gaan. Het leek een goede planning; vervoer van en naar de wandeling, en de GPS in de telefoon kon bij twijfel over de route uitkomst bieden. Het eerste deel van de route is door recente regen glibberig maar redelijk begaanbaar. Het pad is regelmatig belopen, op steile stuken zijn traptreden gemaakt. De smalle bergkammen waarop we lopen zijn amper twee voeten breed, met links en rechts steile (50% of meer) hellingen met dichte vegetatie die het avontuurlijk maken. We nemen zelfs de afslag om Mt. Qua Qua te beklimmen en krijgen zo een prachtig uitzicht op de Grand Etang, een krater meer. Maar na Mt. Qua Qua wordt de route minder vaak belopen en het struikgewas overheersender. De modderige hellingen worden gladder door een regenbui die ons een paar uur op deze tocht begeleid door het regenwoud. Het pad is op meerdere plekken al van de helling gegleden en we zijn blij met de houvast die we soms vinden aan de dichte vegetatie.

De resten van traptreden, her en der een stukje plastiek om een boom geknoopt, een enkele schoenafdruk van voorgangers geven ons gelukkig indicatie dat we op de juiste route zitten. De GPS heeft slechte ontvangst door de steile bergen rondom ons en het natte bladerdek van het dichte bos en kan niet tot een positie bepaling komen. Nadat we de bovenloop van de Concord rivier bereikt hebben lijkt het pad helemaal niet meer belopen te zijn. We kiezen ervoor om de rivier over te steken omdat we daar weer plastiek om de bomen geknoopt zien. Inderdaad is daar weer een pad, maar geen mens heeft er gelopen de afgelopen jaren lijkt het wel. Van de traptreden zijn slechts enkele stalen pinnen over, het houtwerk is helemaal weg. Her en der zijn de traptreden uitgehakt in steen en we zijn blij dat we blijkbaar dus op een route zitten. De richting is noordwest en het dal heeft uitzicht naar zee, we lopen goed maar het is niet goed lopen. Regelmatig glijden we uit en langzaam worden we modderiger, de wandeling is pure survival geworden. In deze omgeving wil je geen gekneusde of gebroken ledematen oplopen en dat terwijl de omgeving daar uitermate geschikt voor is. Uiteindelijk komen we weer bij de rivier waar we onze kleding wassen omdat we anders het openbaar vervoer niet in kunnen.Daarna zigzagt het pad van de ene naar de andere oever. We klauteren over de glibberige blokken en na 6 uur lopen komen we in bewoonder gebied. We lopen tussen moestuintjes met peen, kool, lente ui, selderij, papaya, boontjes, bietjes en witte kool. Eindelijk komen we bij de Concord waterval die aan het einde van de weg in het dal ligt. Deze plek is weer toeristen gebied. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen want ze heeft geen busje zien stoppen. Van Grand Etang melden we, vol ontzag en met open mond antwoord ze WAAAUW. Soms is het beter dat gpx bestanden niet op internet staan, deze route is niet voor toeristen en hij is al jaren niet onderhouden.

       

018=140314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Donderdag middag zaten we in de kookklas van Omega en Esther van Dodgy Dock restaurant op True Blue Marina. True Blue Marina ligt op loop afstand in de westerlijker baai van ons. De dames maken er een vermakelijke comische act van maar ondertussen wordt er wel serieus gekookt. De recepten krijgen we uitgeprint mee naar huis en er is gelegenheid voor serieuze vragen tussen de vele gekkigheid die ze onderling en met de "leerlingen" maken. De kookles werd aangekondigd op het dagelijkse VHF netje op kanaal 66, aanmelden hoeft niet, maar vroeg komen heeft zijn voordelen als je vooraan wilt zitten. Vandaag stond er Creoolse saus en pompoenrijst op het programma. De pompoenrijst is het makkelijkst en ook prima in Nederland te maken. Snij 2 lente uitjes, beetje thijm, knoflook en een ui fijn, fruit dit en als de uien glazig zijn een half kopje klein gesneden pompoen en 2 eetlepels rietsuiker erbij. Anderhalf kopje rijst en een blik kokosmelk (circa 3 kopjes) eventueel een beetje kurkuma (geelwortel) voor de kleur en alles op zacht vuur laten garen en inkoken. Zout en peper naar smaak toevoegen. Water is niet nodig, als het goed is is het volume vocht precies genoeg voor de rijst, dus ook niet afgieten. Het wordt een zachte romige rijst die zoeter smaakt dan we uit de indonesische keuken in Nederland gewoon zijn.

.

017=130314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Onze SSB zender, (ICOM 706 MK II G), blijft voorlopig kapot. De lokale zendamateur lijkt niet thuis te zijn en het blijft de vraag of de benodigde electronische onderdelen op Grenada voorhanden zijn. Erik heeft nog meerdere pogingen gedaan om het probleem te vinden maar het is helaas niets mechanisch of eenvoudigs. Via de bemanning van de Regina gaat de zender deze week naar Nederland in de hoop dat hij daar gerepareerd kan worden. Wij varen door zonder SSB zender, dus de komende maanden geen up to date positie rapporten, geen emails vanaf de boot en geen updates van de homepage zonder internet. We hopen dat onze zender gerepareerd kan worden, en we zijn op zoek naar een tweede hands ICOM 706 MK II G als reserve. Dus wie wat thuis of aan boord wat heeft staan en het niet meer gebruikt of een upgrade overweegt kan ons blij maken. Dit model zender wordt sinds 2009 niet meer gemaakt, de opvolger heeft een touch screen en dat lijkt ons geen goed idee met zoute handen. Als we het zelfde type zender houden kunnen we eenvoudig alle andere onderdelen (Pactor modem, antenne tuner, bedrading) laten zitten en dat is wel zo handig. In Juni is Ernie in Nederland en kan dan de gerepareerde en/of nieuwe zender meenemen. Tot die tijd gaan we opzoek naar internet als we ergens voor anker liggen en blijft het dus wat langer stil vanaf de Gabber.

.

016=100314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Busje 4 naar Beaton bracht ons vandaag naar Laura Spice and Herb garden. In een compacte tuin staan tal van planten en bomen die we vanuit de keuken kennen. We zijn de enige bezoekers en krijgen een prive rondleiding met bij iedere boom en struik de gelegenheid tot proeven of ruiken. We leren dat de rijpe cacao vruchten een heerlijk fris vruchtvlees om de zaden hebben zitten. Van een aantal voor ons onbekende vruchten wordt blijkbaar jam en sap gemaakt, dat gaan we later eens opzoeken in de supermarkt. De nationale vrucht van Grenada is de nootmuskaat. Wij kennen die als harde bruine bollen of als gemalen poeder. De vrucht is echter zacht en geel van kleur en de verse nootmuskaat heeft nog de rode vliezen die wij kennen in gedroogde vorm als geel gekleurde foelie. Na het bezoek aan de tuin zijn we allebei redelijk gaar door de warmte. Een bezoek aan Bay garden, dat aan de zelfde busroute ligt, slaan we dan ook maar over. Terug in St. George wemelt het van de "witjes" in de straten door de komst van 2 grote cruise schepen in de haven. Even later sluit zich daar een vijfmast zeilcruiser bij aan. Hierna rijden we met bus 2 richting Woburn om naar het restaurantje, dat aangeprezen wordt in het boek Mango's aan boord, te gaan. We vinden de tent gemakkelijk, de bus stopt voor de deur. Helaas geen teken van leven, maar wel een mooi terras met uitzicht over de baai van Hog Island. We noteren het telefoonnummer en zullen later van de week proberen een afspraak te maken. Aan het eind van de middag springen we voor de tweede keer die dag vanaf de Gabber overboord om af te koelen, daarna aan de rumpunch, de eerste week Grenada is al weer voorbij.

       

.

015=090314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

En dan ineens doet ie het niet meer. Na meer dan 10 trouwe dienstjaren krijgen we de SSB zender (ICOM706MKIIG) niet meer aangeschakeld. Erik dacht eerst nog dat het het slecht aangekneld kabelschoentje was in de stroomtoevoer, maar dat was het helaas niet. De interne zekering is ook nog heel dus het probleem zit dieper. Normaal hoor je bij het aansluiten van de stroomdraden dat er in de zender een relais omspringt en zelfs dat horen we niet meer. We zitten nu dus zonder communicatie middel voor de grote afstanden. Tijdens het Dutchies at sea netje maakten we verbinding met veel andere Nederlandse zeilers die verspreid over de hele Carieb varen. En tweewekelijks hadden we contact met Nederland via de SSB als Dennis van de Bodyguard zijn praatje maakte met het thuisfront in Dordrecht en Papendrecht. Naast deze gezellige informatieve praatjes missen we nu ook de mogelijkheid voor het uitzenden van positie rapporten (op internet zie je zo waar we varen), het ontvangen van weerberichten in de vorm van Gribfiles en het zenden en ontvangen van emails als we op zee zitten. Erik heeft inmiddels, via zijn andere zender voor de kortere afstanden, al contact gezocht met de lokale zendamateurs om te horen of er handige electronica klussers met verstand van SSB zenders op het eiland zitten. J35X zijn de roepletters van de man die we moeten hebben is het laatste nieuws, maar we hebben hem nog niet gesproken. Op het eiland hebben ze op de hoogste berg een repeater station (146,760 - shift 600; voor de liefhebbers) gezet zodat je eenvoudig het hele eiland kunt bereiken ondanks dat de bergen dat normaal gesproken onmogelijk zouden maken. Ook voor de marifoon staat er een repeater, op kanaal 66. Dat is alleen mogelijk als de zend en ontvangstfrequentie van een kanaal verschillend zijn. Wij zenden met kanaal 66 uit op 156,325 Mhz, de repeater pikt dit signaal op en zendt het gelijktijdig uit op de ontvangstfrequentie van kanaal 66 en dat is 160,925 Mhz.

.

014=080314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Vrijdag avond is het Fish Fry in Gouyave. Gouyave is een vissersplaats 45 minuten vanaf St. George met de bus langs de kust naar het noorden. Iedere vrijdag avond staan een aantal straten vol met lokale uitbaters die gebakken, gefrituurde en gegrilde vis producten verkopen. Er is ruime keuze uit lekkernijen voor wie van vis, krab, kreeft of slakken (lambi-conch) houdt. Veel is verwerkt in pasteitjes, brochettes, salades, lasagne, kebab, rijst, spaghetti, bami, met een laagje deeg gefrituurd of gewoon puur op de gril. Als bijgerechten is er keuze uit gefrituurde broodvrucht, cocoo, brood, macaroni cake en wat niet meer. Wij arriveren al om 18:00 uur en dan is het nog rustig in de straatjes, maar na 19:00 is het schuivelen langs de standjes. Reggea muziek draait vanuit een installatie die door een dj via een computer met MP3 bestanden bediend wordt. Een aantal kleuters danst spontaan mee met de eerste klanken van de live muziek die een eindje verder op gemaakt wordt. Het zijn nummers van Harry Belefonte, "Island in the sun". Het publiek is een mengeling van lokaal en toerist. Bij een vrouwtje kopen we een leuke geurige ketting gemaakt van alle specerijen (kaneel, kruidnagel, nootmuskaat, cacao, geelwortel, gember, laurier) die ze hier op het eiland verbouwen. Tegen acht uur keren we huiswaarts in de hoop nog vervoer te vinden tot aan de haven. Maar dat is geen probleem, een propvol busje brengt ons naar St. George waar het nog altijd een drukte op straat is. We kunnen gelijk overstappen op een vervolg busje naar de haven.

       

.

013=070314==09:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Een aandewindse overtocht van 84 Nm kon ons in 17 uur tijd in Grenada brengen maar dan zouden we in het donker aankomen, We hebben de vaart eruit gehaald zodat we vlak voor zonsopkomst voor de invaart van Prickley bay lagen. Om 07:00 uur gaat het anker overboord, inclusief de RVS borgpen helaas. Gelukkig hebben we een reserve aan boord. De inklaringsprocedure verloopt soepel en vriendelijk. We moeten wel een cruiserspermit betalen in East Caribbean Dollars. Veel eilanden die zelfstandig zijn hebben hier een gemeenschappelijke munt, een soort van Euro zone. Ze hebben nog geen gemeenschappelijke buitengrens (à la Schengen in Europa) en het is op ieder eiland altijd weer veel formulieren invullen, stempelen en betalen. Met de Eastern Caribbean Dollar (EC$) zit je goed op de eilanden: Grenada, St. Vincent & Grenadines, St. Lucia, Dominica, Montserat, Antigua & Barbuda, St Christopher & Nevis en op Anguila, de koer is ongeveer € 0,28 voor EC$ 1,00. In vergelijking met Trinidad is het hier keurig opgeruimd, weinig tot geen afval op straat, aangeharkte tuintjes van meestal goed onderhouden huizen. De bevolking is voornamenlijk creools. De prijzen in de winkels zijn inderdaad aanzienlijk hoger, tot wel 3x het niveau van Trinidad voor levensmiddelen. We waren gewaarschuuwd door andere zeilers, dus we hebben de voorraden goed aangevuld voor vertrek. In de ankerbaai is het goed zwemmen en de dagen beginnen voor Ernie met 10 rondjes rond de boot.

De eerste dag op Grenada zijn we niets waard, we moeten bijkomen van een nacht doorvaren. Wel bekwamen we ons in het openbaar vervoer en zoeken we op internet de verhalen op van Nederlandse zeilers die hier eerder waren. Ook het boekje "Mango's aan boord" dat we van Trudy (schoonzus van Erik) kregen lezen we na op verhalen over Grenada. Inmiddels zijn we iets verder op in de baai gaan liggen om wat minder last van geschommel te hebben. Over de ankerbaai staat een stevige wind, goed voor de windmolen maar niet zo prettig voor het leven aan boord. Het openbaarvervoer van Grenada in een notedop: het basis tarief is EC$ 2,50 p.p. en brengt je 500 meter verder op of als je langer blijft zitten kom je voor dat tarief met bus 1 ook van Prickley bay naar St. George, de hoofdstad, een afstand van 10km. Op het eindpunt van een busrit kan je altijd overstappen op aansluitende busjes. Vanaf St. George met lijn 5 naar het noorden van het eiland (Sauteurs) via de west kust (EC$ 6,50), of lijn 6 dwars over het eiland naar Grenville, en lijn 9 van Sauteurs naar Grenville via de oostkust. Er zijn busjes in overvloed en de vraag om klanten is groot. Zo vertelden wij dat we naar de rum distilleerderij wilden nabij Tivoli aan de chauffeur van bus 5. Bij het binnen rijden van Sauteurs had ie al een vervolg bus voor ons geregeld terwijl wij eerst nog even wilden rond neuzen in het dorpje. We bedankten voor de service en vertelden dat we later op de dag verder zouden reizen.

In Sauteurs vonden we, na enig zoeken, de gedenksteen die op "Leapers Hill" staat ter nagedachtenis aan de afslachting van de oorspronkelijke indianen bewoners van Grenada door de Fransen in 1651. De indianen waren een opstand begonnen tegen de Fransen die het eiland hadden ingenomen. Een laatste groep overlevende indianen sprong hier van de klif af in plaats van zich over te geven aan de Fransen. Dat oorlogen hopeloze gebeurtenissen zijn toonde ook de gedenksteen in een kerk alhier voor Gerald low Ferguson die in 1916 op 19 jarige leeftijd in Europa in de slag bij de Somme om kwam. We reizen verder met bus 9 en stappen uit bij Tivoli waar we na nog een stukje bussen lopent bij River Antoine Estate aankomen. Hier is een van de oudste rum distilleerderijen, uit 1785, van het caribisch gebied. Rum wordt gestookt van gefermenteerd rietsuiker sap. Tijdens het fermenteren worden de suikers uit het sap omgezet in alcohol en tijdens het distilleren wordt de alcohol geconcentreerd. Zo maken ze hier rum met een alcohol percentage van 75%. De 200.000 liter per jaar productie wordt in zijn geheel in Grenada opgedronken. De suikerriet pers wordt met een waterrad aangedreven en het distilleren gebeurt in houtgestookte vaten. Op Youtube staat een filmpje, zie River rum. Na het proeven van de rum 75% en 69% zit het er niet in dat we rumdrinkers worden, we kopen nog wel een fles punch 16% (verdunde rum met suiker en vruchtensap), die we aan boord nog eens voor de helft met water aanlengen.

    



.

012=010314==19:00UTC=Positie:10=42,2N==061=39,8E==Scotland=Bay==================

Ja, ja het is dan toch gebeurd, we zijn vertrokken uit Trinidad-Chaguaramas. Gisteren om 16:45 ging de lijn van de mooring los en hebben we koers gezet richting Grenada. Om niet gelijk een nacht op zee te zitten en om weer in de vaar en anker routine te komen zijn we een nachtje overgebleven in Scotland bay. Deze baai kan een idylische ankerplek zijn temidden van de natuur, Vogels, krekels, cicaden, rondslingerende apen geurige bloemen. Maar in het weekend en op vrije dagen staat hij bekend als vertierplek voor de lokalen die met generatoren, luide muziek en electrische verlichting bang lijken te zijn voor alles wat aan rust en natuur doet denken. Toen de duisternis gevallen was cirkelde er schichten rondom de boot vlak boven het water. Na een kijkje met de zaklantaarn zagen we vissende vleermuizen boven het water scheren. Hiernaast een foto compilatie van 3 gelukte opnames. 's-Nachts werden we regelmatig opgeschrikt door plonsende vissen die aan het jagen waren en wegspringende kleine vissen. Allemaal weer nieuwe geluiden waar we aan moeten wennen.

We hebben het er al vaak over gehad onze nieuwe bimini annex regenopvang zeiltje maar hier dan eindelijk de eerste foto's. Het hoofdoek zit met touw op het nieuwe vaste frame geregen dat boven de kuip staat en tot bij de zeerailing komt. Hierdoor is het oppervlakte een stuk groter dan wat we hadden. Aan de onderkant van het hoofdoek zitten ritssluitingen waar de zijdoeken, achterdoek en voordoek aangeritst kunnen worden. Natuurlijk zijn de spatdoeken aan de zeerailing vernieuwd in de zelfde kleur en materiaal (Sunbrella). Al het doek biedt prima beschutting tegen de felle zon en als het regent blijven we redelijk droog in de kuip. Om het regenwater te kunnen opvangen hebben we een gewone dek/tank-doorvoer gebruikt die nu dus een bimini-doorvoer is. Hiervoor is een klein afgewerkt gat in het hoofddoek genoeg, voorheen hadden we er een lastige contructie van een slurfje in met een half plastic flesje en een slangenklem. Op de tweede foto staat het voordoek helaas nog niet opgespannen, we hebben nu helaas geen betere foto voorhanden. Ook onze nieuwe bijboot is in gebruik genomen. De Walker bay 8ft, ruim genoeg voor ons tweeen met bagage en hij past prima op het voordek.

Op de valreep van ons verblijf in Trinidad maken we nog een toeristisch uitje naar de Pitchlake. Dit is een natuurlijk gevormd asfalt meer, vanuit diepere aardlagen stroomt op verschillende plaatsen vloeibaar asfalt/teer naar de oppervlakte en stolt dan. Een raar gezicht dit natuurverschijnsel, je loopt op een grote asfalt vlakte die niet door mensen gemaakt is. Het meer werd ontdekt in 1595 door Sir Walter Raleigh die opzoek was naar de verdwenen stad Eldorado waar mogelijk de straten geplaveid waren met goud. Hij kon het teer goed gebruiken om zijn lekkende schepen te dichten, inmiddels zijn er over de hele wereld landingsbanen voor vliegvelden mee aangelegd. We zijn er met de openbaarvervoer bus heen gegaan om ook nog wat van Trinidad te kunnen zien, maar dat viel wat tegen want we reden over een mooi geasfalteerde snelweg langs continue bebouwing van los staande huizen. De rit duurde 3 uur (enkele reis) en het bezoek aan Pitchlake een half uurtje. Het was dus een echt dagje asfalt voor ons.

   

.