| Vanaf de boot zien we even verder op het strand elke ochtend een gekrioel van mensen. Van Loud en Marlene, de bemanning van de nederlandse boot Rafiki die achter ons ligt geankerd, vernemen we dat het de vismarkt is. Vanochtend zijn we daar een kijkje gaan nemen. Meteen op het strand, waar de visboten aan komen, zitten er allemaal vrouwen achter wrakkige tafeltjes vis te verkopen. Erik probeert stiekum vanuit de heup de kleurig geklede vrouwen te fotograferen. Zij vormen samen met de vrolijk versierde minibusjes het enige kleurrijke dekor in Dakar. Helaas moet het fotograferen stiekum gebeuren want ze worden behoorlijk pissig als ze in de gaten hebben dat je een foto van ze maakt. Erik kreeg zelfs een keer een stuk vlees naar zijn hoofd geslingerd van een slager die hij in de Medina op de foto zette. Dat gebeurde overigens niet in stilte alleen verstonden wij er niet veel van. Als ik op straat loop moet ik steeds aan Erik's moeder denken. Zij vertelde eens verontwaardigd dat ze herhaaldelijk de gemeente Den Haag had gebeld in verband met een los liggende stoeptegel en dat er desondanks nog steeds niets aan gedaan was. Hier in Dakar kan een blind iemand absoluut niet in zijn eentje over straat, zelfs een ziende moet goed op letten waar hij loopt anders dondert hij geheid in een van de vele open liggende diepe putten of gaten in de weg. Het terrein van een autosloperij in Nederland ziet er nog verzorgder uit dan het straatbeeld in Dakar. De lucht ziet blauw van de uitlaatgassen van het verkeer. We passeren een open riool wat zo de zee in stroomt en ruiken even iets anders dan uitlaatgassen. Nee, Dakar is bepaald geen idyllische bestemming voor een huwelijksreis. |  |
: 
: 
: 
: 
: 
: .