 | We realiseren het ons te weinig dat Nederland voor een groot deel onder zee-niveau ligt. Met tegenzin en onverschilligheid wordt de waterschapsbelasting betaald op basis van de WOZ waarde van huis of oppervlakte van de grond. Maar het is sinds jaar en dag pompen of verzuipen in ons lage landje. Met de stijgende zeespiegel ziet het er niet best uit voor 60% van het Nederlandse grondgebied en waarschijnlijk voor meer dan 85% van de bevolking en de belangrijkste economische centra van ons land. Een zeilboot is zo gek nog niet mompelen we dan in een neerslachtige bui. Tijdens een wandeling door de bossen ten zuid-oosten van Zwolle werden we er plots weer aan herinnerd, "het dreigende water". Te midden van het bosrijke landschap ver weg van de kust liepen we op de "Zeedijk". Hij was aangelegd naar aanleiding van de waternoodsramp van 4-5 februari 1825. Het stond uitgebreid in de Zwolsche krant van een paar dagen later: "Hartbrekende zijn de berigten die van dezen ramp, in zulk een wijde uitgestrektheid, ieder ogenblik meer en meer het omkomen van menschen en vee bevestigen." De Kamperzeedijk was op meerdere plaatsen bezweken door het aanzwellende water van de Zuiderzee. De landerijen van Den Alerdinck kwamen een meter onder zout water te staan. Vissersschepen van het eiland Schokland werden het land ingespoeld en het Rijksjacht dreef plots in Zwolle. Ruim drie honderd mensen verdronken en 16-duizend stuks vee gingen verloren. Bernard van Sonsbeeck besloot een dijk om zijn land aan te leggen ter bescherming van de landerijen. Het werd ook het begin van meer centraal aangestuurde waterbeheersing, er kwamen dijkdistricten en de provincies kregen zeggenschap over de waterschappen. De Zeedijk beschermde de landerijen in 1883 en 1895 tegen overstromingen. Bernard heeft dat niet mee gemaakt, het landgoed stond in 1868 te koop "ter sloop". Het is echter in volle glorie hersteld en wordt nu nog steeds bewoond. |
.