| De wandeling in de koele ochtend met Omar was een stuk aangenamer dan in de namiddag. De vogels waren actiever en de ochtend zon zorgde voor een betere licht val. Voor Omar is dit zijn achtertuin en hij wijst ons de vaste plekken van apen, grondeekhoorns en talrijke vogels, zo ook het gat in een grote Baobap boom met vele papegaaien. Op de terug weg kochten we in Bintang verse tomaten, Omar had al garnalen voor ons apart laten houden en bezorgde ook nog op verzoek papaya's. De water voorraad vullen we aan bij een van de vele dorps kranen, alles natuurlijk onder begeleiding van een groepje kinderen. Het blijft voor ons verbazend hoeveel kinderen en jonge moeders er zijn. "Hello how are you ?", "What is your name ?", een uitgestoken hand om die van jou vast te houden en met je mee te lopen, waar je naar toe gaat lijkt niet uit te maken. Als "Toubab" krijg je alle aandacht. Er wordt door jong en oud gevraagd om "sweeties", "football of "pencils" en "medicins". Een enkeling vertelt je zelfs dat het te koop is en hoeveel het kost in de dorpswinkel als je afwijzend reageert. Wij doen, als voorbij trekkende bezoekers, een bescheiden donatie in de vorm van 20 sets kleurpotloodjes, puntenslijpers, kleurplaten, 4 pakken schoolbord krijt en potloden aan de lokale overheidsschool. Het hoofd van de school komt onverschillig en afstandelijk over terwijl hij het woord over laat aan zijn deputy. Deze vertelt in het kort de belangrijkste doelen en aanpak van de school. Onderwijs voor de omgeving, kinderen komen tot 6km uit de omgeving naar school gelopen. Om de kinderen aan de school te binden wordt er voor eten gezorgd en zijn er huiswerk begeleidingsprogramma's. Ook de zorgen van de school krijgen aandacht; het dak lekt, schoolborden moeten een nieuwe verflaag hebben, lesboeken, huisvesting voor de leraren en zelfs de dagelijks schoolmaaltijd is niet gemakkelijk. Zijn verhaal benadrukt de grote verschillen tussen de werelden waarin we leven. We reizen zonder te werken van gespaard geld met ons eigen huis en alle gemakken bij ons in een omgeving waar de kleine uitgaven van vandaag en morgen niet met zekerheid gedekt kunnen worden met het inkomen, laat staan dat er sprake is van sparen. In de vele winkeltjes en straatverkoop punten probeert iedereen wat geld te maken. Hier koop men niet een pakje met 24 bouillon blokjes, dat is te veel geld tegelijk, de blokjes worden per stuk verkocht. Ook rijst, meel en andere producten zijn te koop in kleine hoeveelheden van slechts één maaltijd per keer. Met het getij mee en de wind van achteren varen we Bintang Bolon uit en liggen nu op anker bij James Island. Een klein eiland met de ruine van een fort uit vroeger tijden. Het fort is zelfs in handen van Nederlanders geweest. Bij de verdeling van Gambia en Senegal tussen de Engelsen en Fransen is afgesproken dat Gambia net zo breed mocht zijn als dat je met een kanon vanaf midden rivier naar beide oevers kon vuren. Zo'n kanon ligt nog tussen de fort resten op het eiland. Werd jarenlang de bevolking hier verhandeld ging dat na de afschaffing van de slavernij gewoon door met de verhandeling van hun land. |   |
.