  | Vrijdag 30 december zijn we aangekomen, het was een tocht die we maar snel zullen vergeten. Wat dat betreft hebben we bewondering voor Per de zweedse solozeiler. Hij heeft erg veel schade opgelopen vanwege het zware weer. Het begon met zijn eerste rif waarvan de reeflijn brak, gevolgd door de bakstagen waarbij aan beide kanten twee stagen braken. Over zijn babystag die daarna brak mailde hij ons via de SSB "Thanks to interest in Tarzan movies it was no problem to catch the babystay, flying in the wind." Tot slot kwam de hele RVS beugel die bij hem achteropstaat en waar twee zonnepanelen op zitten compleet los en ging stuk, gelukkig kwam hij net de kuip in en kon hij de boel fixeren. Bij ons eigenlijk geen schade, de GPS viel opeens uit. Erik had zeven jaar geleden een tupperware bakje om de ontvanger gemaakt omdat hij de boel had moeten openbreken omdat er binnenin een draadje los zat. Het bakje bleek nu totaal verpulverd door de UV-straling. We hebben een reserve antenne bij ons die we in de kuip neerlegde en de GPS deed het gelukkig weer. Verder kwam er, ondanks de klei die we er tussen stoppen, veel water binnen via de ankerketting maar dat ontdekte Erik pas toen hij geklots in de bilge hoorde die stond dus vol water. Eerst de bilge gehoost en daarna hebben we om de 1,5 uur de 5 liter fles geleegd die het water uit de ankerbak opvangt. We hebben nog nooit zo ongelooflijk veel water over ons heen gekregen en hebben de hele tocht binnen moeten zitten. Bij elke zeilhandeling waren we gelijk drijfnat en ging Erik uiteindelijk maar in zijn nakie aan dek (wel met reddingsvest natuurlijk) en Ernie in hempje en slip. In de pilot staat dat het een drukke haven is, wij zagen maar geen boten en dachten op een geven moment dat onze AIS of de antenne ervan stuk was. Dit bleek gelukkig niet het geval, we zijn gewoon amper boten tegen gekomen, slechts 5 stuks en allemaal de laatste nacht pas. Tot 20 mijl voor de kust hadden we een nog net te belopen koers hoog aan de wind en toen was ons geluk op, de wind ruimde en we kwamen veel zuidelijker uit. In plaats van acht uur aan te komen moesten we nu gaan opkruisen en ging het anker pas om 1 uur de grond in. Op 10 mijl afstand roken we het land, een wollige geur van houtskool en kruiden. Het land zagen we pas op 1 a 1,5 mijl afstand omdat er nu de Harmattan, een harde Sahara wind, staat. Vonden we het op de Canarisch zanderig, dat werd erger op de Cape Verde, hier is de boot compleet rood uitgeslagen wat nu nog sneller gaat vanwege de Harmattan. Je mond voelt droog aan en het zand zit zelfs tussen je tanden, het zicht is stoffig en erg slecht. |
| CVD, Cercle de la Voile de Dakar, is een wonderlijke verzamelplaats van zeilers aan de westkust van Afrika. Voor Euro 35,- ben je met zijn tweeen een week lid en kan je gebruik maken van de faciliteiten die er zijn. We krijgen tekst en uitleg over inklaringsprocedures, taxi, eettentjes, winkeltjes, etc..etc.. van Bernard, de voorzitter van de club. Het gebouw oogt aan de buitenkant wat van vergane glorie, maar binnen de omheining van het terrein broeit het van zeil aktiviteiten. Naast de simpele dingen als toilet, douche, drinkwater zijn er een aantal door lokale Senegalezen gerunde werkplaatsen voor motoronderhoud, zeilmakerij en een nautische winkel. Een dame doet de was voor Euro 4,5 (CFA 2.500,-- west Afrikaanse Franks), een watertaxi haalt en brengt je op gezette tijden naar en van de boot, een Wif-netwerk zorgt voor contact met de rest van de wereld, in de keuken mag je zelf koken en in de koelkast kan je je eigen spullen vers/koel houden, rondom de bar kletsen zeilers over hun plannen. Binnen de groep van leden is het een grote uitwisseling van kennis en wetenswaardigheden. Vroeger kon je hier terecht voor kopien van zeekaarten van de riviergebieden Saloum en Casamanche. Nu worden digitale tracks uitgewisseld voor de beste invaart en mooiste ankerplaatsen. Als je niet zo handig bent met computers is er een franse zeiler die je voor CFA 10.000 je op weg helpt met een programma en alle zeekaarten. Vanavond is het oudjaar en is er een buffet georganiseerd waar we heen gaan, de watertaxi vaart ieder uur voor halen en brengen tot 's morgens 6 uur. In de watertaxi worden we herkend door een franse zeiler die met kinderen onderweg is en voor ons lag op Sal. Ook de bemanning van de Rafiki wordt herkend maar door een andere zeiler die ze ontmoet had langs de kust van Portugal. Zo zie je maar de wereld is klein. Op het terrein staan een aantal kleine koepeltentjes van motorrijders en een enkele wandelaar, ook niet zeilers zijn welkom in deze enclave. De sfeer is ontspannen en erg relaxed, een gezellig club en dat is ook wat Bernard deze CVD wil laten zijn. Bernard is zelf ook zeiler en drie jaar geleden hier aangekomen met zijn boot, uiteindelijk wil hij ook weer verder met zijn reis maar nu maakt hij deze bijdrage aan de zeilersgemeenschap. Buiten de poort gaat de gemoedelijke sfeer door in het gewone straatleven. Kleine werkplaatsjes, winkeltjes en eettentjes langs een stoffige zandweg. Linksaf op de asfaltweg en je komt in het industrie gebied van de haven en een bank met gewone betaalautomaat. De bedragen zijn even wennen, 1 Euro = 656 CFA, wij pinnen voor een slordige 90.000 aan lokale muntjes. Als we met de grotere bankbiljetten willen betalen is het overal zoeken naar wisselgeld. Ernie koopt een omslagdoek en Erik een kattepult. Een wandeling van 20 minuten brengt ons bij een supermarkt met vollop keuze, onderweg zijn we dan al talrijke stalletjes met fruit en groente gepaseerd. Onze eerste dag aan de wal van Senegal bevalt goed, hier blijven we nog even hangen. Voor reparaties, inkopen en meer Afrikaanse sfeer. |   |
.