107==301012==11:00UTC=====Positie:=15=16,7N==023=45,3W==Tarafal=Isl=Santiago==

Het was, met vlak voor zonsondergang, een late aankomst in Baia de Tarrafal. Het kaartje in de pilot had ons misleid, het bleek een veel kleiner gebied te beschrijven dan we dachten. En de digitale zeekaart op de computer was niet in overeenstemming met de werkelijke GPS-positie. We hadden koers staan om Pta. Preta voorbij te varen in de veronderstelling dat het Pta. do Atum, de zuidelijke kaap van de ankerbaai, was. Het invoeren van de baai coordinaten in de GPS en het via de UMTS dongel binnen halen van een Google Earth sateliet opname zorgde ervoor dat we nog net optijd 90 graden stuurboord uitgingen en het anker zich, voor het invallen van de duisternis, in de zand bodem lieten ingraven. Na een prachtige zonsondergang met zicht op het eiland Fogo dronken we een wijntje in de kuip bij het schijnsel van de opkomende volle maan. Na een dag voornamelijk gemoterd te hebben was dit een heerlijk moment van rust met slechts gezang van krekels op de achtergrond. Vanmorgen zijn we wezen snorkelen en speervissen om een maaltijd bij elkaar te krijgen. Het water is goed helder, ruim 10 meter zicht met wolken van tienduizenden kleine vissen om ons heen, en heerlijk van temperatuur. Een lokale speervisser trok met ons op en we konden elkaar de potentiele prooien aanwijzen. Hij leek zich gespecialiseerd te hebben in het schieten van sepia's. Zijn eerste vangst kregen we kado. Na 3 uur snorkelen hadden we ieder twee vissen en een sepia. Vanavond eten we een goed gevulde paella met verse vis en sepia.

.

106==291012==11:00UTC===Positie:=14=54,1==023=37,0W==West=of=Santiago==

We zijn gisteren middag langs Maio gevaren de branding was daar te stevig om aan land te gaan dus verlegden we koers naar Praia op het eiland Santiago. In de ankerbaai van Praia hebben we de nacht rustig achter anker doorgebracht. Nu zijn we al weer onderweg naar Tarrafal, een ankerbaai aan de noord kant van Santiago. De hoofdstad van de Cape verde, Praia, heeft een slechte reputatie kwa veiligheid. De pilot meldt het, maar ook uit eerste hand kennen we meerdere verhalen van diefstallen, berovingen en waarschuwingen van de havenpolitie. We waren de enigste zeilboot op anker in Praia waardoor een extra wakend oog op de boot of bijboot niet mogelijk was als wij de oever op gingen. Vandaar dat we weer aan het varen zijn. In Tarrafal aan de noord kant van het eiland schijnt men het beter te nemen met "mijn en dein". Gelukkig maar want we zijn erg afhankelijk van de eerlijkheid van de lokale bevolking. We reizen met ons huis en de spulletjes aan boord zijn er voor veiligheid en dagelijks gebruik. Als je ons bezit afzet tegen de inkomens van de bevolking zijn de meeste dingen minimaal een weeksalaris tot zelfs jaar salarissen waard. De kajuit wordt slechts door een simpel houten deurtje afgesloten en veel dingen aan dek kunnen niet op slot. In de armste streken (Senegal, Gambia) waar we nu waren voelden we ons zeer veilig en hebben we erg vriendelijke mensen ontmoet die zelfs het dagelijks maal met ons wilden delen of waar we op de pof boodschappen konden doen. Voor hen is het delen van eten en geld de gewoonste zaak van de wereld en ze houden er gelukkig geen dubbele moraal op na voor "Toubabs" (witjes). We blijven maar in de goedheid van de meeste mensen vertrouwen. Morgen ligt onze dinghy weer op een verlaten strandje. Vanaf Tarrafal proberen we dan een busrit naar Praia te nemen, zo zien we gelijk het eiland en kunnen toch nog Praia bezoeken.

           

.

105==251012==12:00UTC=====Positie:=16=09,7N==022=55,4W==Boa=Vista==

Nu de familie weer thuis is maken we plannen voor het vervolg van onze reis. Graag bezoeken we nog wat meer eilanden, maar we willen ook een goede uitgangspositie hebben voor de oversteek. We zoeken een veilige en beschutte ankerbaai waar het gemakkelijk bevoorraden is met zoetwater, verse groente en eten. Het eiland Santiago en het ons bekende Mindelo zijn dan de beste opties denken we met een derde plaats voor Palmeira op het noordelijk gelegen Sal. Inmiddels horen we via de radionetjes (8131 08:30 UTC) op de SSB dat er al boten onderweg zijn vanaf de Canarische eilanden, het wordt dus drukker en krapper op de ankerstekken. De tropische storm Tony brengt zuidelijke winden tussen de Canarische eilanden en de Cape verde waardoor een hoop zeilers hun vertrek naar hier hebben uitgesteld. Voor het ontvangen van weerberichten voor dit tropsiche deel van de Atlantische oceaan kunnen we niet meer gebruik maken van de vertrouwde fax-zenders van Northwood of Offenbach. De Amerikaanse stations in Boston en Louisiana geven nu de weerkaartjes. De mogelijkheden voor weerinformatie ontvangst via de SSB staan op een rijtje in de twee documentjes. In WEATHER-BROADCASTS-ATLANTIC.pdf (15kB) staan de frequenties en uitzendtijden en in WEATHER-FAX-PICTURES staan voorbeelden van de weerkaarten. Wellicht handig voor de vertrekkers die zonder pactor modem op pad zijn of voor de Sailmail gebruikers die beperkte zendtijd hebben en geen attachments kunnen ontvangen per email. Vandaag de bijboot aan dek brengen, laten drogen en de bodem plakken, dat scheelt water hozen. De rest van de dag schommelen op de afnemende swell en morgen weer een dag, misschien naar het zuidelijker gelegen eiland Maio.

.

104==231012==23:00UTC=====Positie:=16=09,7N==022=55,4W==Boa=Vista==

Vandaag maakte Pieter en Trudy de strandwandeling van het resort naar Sal Rei. Tijdens laag water is de geul van de duin doorbraak doorwaadbaar dus dat scheelde een stuk omlopen voor ze. Erik haalde ze van het strand op met onze dinghy voor een bezoekje aan de Gabber. Voor Ma Slim (85) was de wandeling en zeker de dinghy trip te veel avontuur dus vermaakte ze zich in het Riu resort. Zo kon ze ook haar benen laten bijkomen van een flinke zonverbranding. Pieter en Trudy drinken gezellig koffie aan boord en we kletsen de tijd weg tot de zeeziekte van Pieter te erg wordt. Dan is het ook een prima tijd om naar het dorp te gaan voor wat toeristische boodschappen. Na de nodige winkeltjes bezocht te hebben kopen we een broodje bij de warme bakker en gaan we naar pension Migrante voor een verfrissing. Migrante is een sfeervol gerestaureerd koloniaal gebouw met cafe en kamers voor de verhuur waar ook op bestelling gegeten kan worden. Na lunchtijd nemen we een collectief busje naar Rabil en stappen uit bij de afslag van het hotel, een wandeling van 15 minuten onder de brandende zon brengen ons in de verkoelende luxe wereld van Riu resort met verkoelend zwembad, cocktails en airco kamers. Ma Slim en Trudy trakteren zichzelf op een massage, Pieter en Erik zwemmen wat rond de bar en Ernie zoekt de verkoelende schaduw van het terras. In de namiddag is het helaas afscheid nemen, morgen vliegt de familie retour Nederland. We zwaaien nog lang naar moeders op het balkon als wij naar de hoofdweg lopen waar we al snel een lift krijgen terug naar Sal Rei.

               

.

103==211012==11:00UTC=====Positie:=16=09,7N==022=55,4W==Boa=Vista==

Het blijft een raar idee dat de familie op zicht afstand van onze ankerplaats verblijft in een compleet andere wereld dan wij dagelijks ervaren op de Cape verde. Gisteren hadden we met elkaar een auto gehuurd om het eiland te verkennen en om de familie wat meer kennis te laten maken met zoals wij leven. De dag begon voor ons met een dinghy trip naar de steiger van Boa Vista omdat een strandlanding te riskant was door de stevige swell. Terwijl Ernie de familie opwachtte bij het begin van het dorp ging Erik alvast water halen bij het centrale tappunt voor de lokale vissers en bewoners, ja, ja nog niet ieder huis hier heeft een eigen waterleiding. Toen de familie gearriveerd was konden ze shoppen bij de vele, door west-Afrikanen gerunde, winkeltjes terwijl Erik met de dinghy heen en weer ging naar de Gabber met alle lekkernijen en bestellingen uit Nederland. Eenmaal terug bij de steiger legden we de dinghy op het strandje aan de westzijde bij de vissersbootjes. Een Kaapverdiaan kwam ons waarschuwen dat er flink gestolen werd en of de motor wel op slot zat. Ja dat zat ie, maar vanaf dat moment knaagt er een onaangenaam gevoel van onveiligheid in het hoofd en tussen de schouderbladen. Na een kopje koffie in een strandtent toch maar besloten om de dinghy elders te leggen. Bij de te waterlating kreeg Erik een flinke golf over zich heen en bij de strandlanding viel Ernie in het zoute water. Moeders ziet het allemaal zorgelijk aan en het vrije romantische gevoel van al 2 jaar vakantie laat zich van de meer realistische kant zien "Wie de zee tot bruid neemt moet een zilte kus op de koop toenemen" is een bestaand Swahili spreekwoord. Katsverzopen met zeewater spoelen we ons zelf en kleren met zoetwater bij de strandtent. Gelukkig had Pieter een pick-up gehuurd, nu konden we in de achterbak in de wind en zon tijdens de rit opdrogen. Een groot deel van de wegen is onverhard en de 4x4 met hoge assen komt dan goed van pas. We zien eindeloos lange lege stranden met wit zand en oceaan branding. Het binnenland is door de recente regenval redelijk groen met grassen en lage struiken, behalve loslopende geiten is het een lege bedoeling. De enigste goede wegen zijn tussen het vliegveld en de 2 riante Riu resorts. De dorpjes die we passeren zijn slaperig en zonder bezienswaardigheid of vertier. In Bofareira drinken we een verfrissing in een lokale winkel. Zoals de meeste winkeltjes op de Cape verde is het een combinatie van kroeg en kruidenier. Helaas kunnen we nergens een eettentje vinden dat open is. Het lijkt erop dat de "all-inclusive" arrangementen van de Riu resorts ieder lokaal initiatief om zeep hebben geholpen. Een frisdrankje kopen lukt nog maar alle restaurantjes zijn dicht of serveren geen eten meer lijkt het. Tegen zonsondergang gaan wij met de dinghy naar "huis" en de familie retour Europa in het Riu resort waar alles spik en span is en optimaal georganiseerd voor een relaxte vakantie in tropische sferen onder het Kaapverdiaanse motto "Living without stress".

.

102==1181012==11:00UTC=====Positie:=16=09,7N==022=55,4W==Boa=Vista==

Een strandwandeling van ruim een uur bracht ons vanmorgen in de buurt van het hotel waar Pieter en Trudy op vakantie zijn. In de buurt want de zware regenval van een week geleden had niet alleen een brug weggespoeld. Vlak bij het hotel had de regenwater afstroom een zandduin doorgebroken en er was een natuurlijke Slufter ontstaan. Na nog eens een uur omlopen arriveerden we bij het Riu Karamboa hotel. We probeerden eerst de hoofdingang, maar werden door de bewaker niet toegelaten en naar het strand gestuurd. Daar konden we het terrein wel op. Piet en Trudy waren snel gespot, en als grote verrassing kwam Ma Slim na een minuutje te voorschijn. Wel gehoopt maar niet verwacht maakte het een leuk weerzien na al die maanden van huis. Het hotel is een "all-inclusive" arrangement en in het geheel niet ingesteld op dagbezoekers. We voelden ons dan ook een beetje bezwaard om gratis mee te drinken en te eten want nergens hoefde betaald te worden. Voor de lunch gingen we te rade bij de receptie, die had een oplossing voor euro 60,- per persoon ! Hum, eerlijkheid is ook niet alles besloten we daarop. Wij trokken ons terug en onze all-inclusive familie kwam terug van de lunch met een doggy-bag voor ons met een broodje kaas en vlees. Voor de terugtocht zagen we af van een wandeling en beproefden we ons geluk met het vinden van goedkoop vervoer. Trips vanuit het hotel naar Sal Rei, waar onze boot ligt, worden voor het 20-voudige van een verzamelbusje ritprijs aangeboden. Net buiten het hotel werd een pick-up volgeladen met dames van het lokale personeel, we pasten er nog wel bij. Eerst zaten we met 11 dames, maar plots sprongen er 5 dames over in een andere pick-up die ook uit de poort van het hotel kwam. Uiteindelijk zaten we met 6 personen in de achterbak en in 15 minuten waren we gratis in Sal Rei.

     

.

101==151012==11:00UTC=====Positie:=16=09,7N==022=55,4W==Boa=Vista==

De laatste twee weken wordt het drukker op de Cape verde met zeilboten. De Franse zeilers zijn de eerste die we zien komen, andere nationaliteiten zijn nog schaars. Ze blijven erg op zich zelf die fransen. De nieuwe franse buurman op de ankerplaats heeft binnen 12 uur na aankomst van andere franse boten zijn achterdek vol zitten met visitie die hij desnoods met de bijboot uit de haven ophaald. Ondanks dat we onze vlag voor een dag een kwartslag draaien blijft een bezoekje uit. Vorige week arriveerde er nog een Rus met averij. Een flink gat in zijn spiegel en om drijvend te blijven had hij alles van gewicht naar voren van het schip gebracht. Door een botsing met een walvis had hij 30 Nm ten noorden van Mindelo de schade opgelopen, gelukkig wist hij op zijn buitenboord motor de haven te bereiken. De reparatie werd uitgevoerd met 18 mm dik multiplex en is daarmee steviger dan de rest van zijn circa 8,5 meter lange boot van tri-plex. Een solo zeilende circa 35 jarige mooie en zeer sexy geklede francaise schudde het barvolk van solo zeilende mannen wakker in de haven van Mindelo. De vastgeroeste zeebonken keken amechtig met de tong uit de mond toe als deze in vrolijke mini jurk geklede verschijning over de steiger paradeerde met boodschappen voor haar poes, de enigste opstapper die met haar mee zeilt. Ze had de Braziliaanse gastenvlag al opgehangen. Na 3 dagen Mindelo vervolgde ze haar tocht, de zeebonken van de bar met "jeuk op het roer" achter latend, "dan maar opzoek naar gezelschap van okkenootjes" denkend, om nog even in het taalgebruik van de de Horizon te blijven.

Door ons vertrek uit Mindelo was het ook afscheid nemen. We zijn benieuwd wie we waar zien, de Horizon nagenoeg zeker in Suriname, de andere boten mogelijk pas in de zuidelijke Carieb als ze daar het orkaan seizoen afwachten. Aanvankelijk wilden we nog een nacht voor anker bij Santa Lucia, een onbewoond eilandje ten oosten van Sao Vicente maar de zee was te ruw om daar voor anker te gaan. Onze tocht naar Boa vista was wederom een zware, 36 uur aan de wind met 6-7 Bft. De fijn gevoelige neus van Erik bracht extra actie. De brandbare dampen die Erik deze keer rook waren afkomstig van benzine claimde hij om 24:00 's-nachts. Met het gestamp en geslinger zou een jerry-can in de problemen kunnen zijn gekomen. Alle bekende voorraden werden geinspecteerd. En ja hoor een met zelf vulkaniserende tape gerepareerde dop van het bijboot voorraad tankje was door de opklotsende benzine opgelost en lekte benzine in de bakskist. Gelukkig geen open vuur of draaiende motor die de benzine dampen konden laten ontploffen. Sinds gister avond 21:00 uur liggen we voor anker bij Boa Vista. Tegen het advies van de pilot in zijn we toch in donker de baai ingevaren, de digitale kaart gaf voldoende details om dat veilig te doen. Bij een diepte van 6-7 meter op een zandbodem lieten we het anker vallen, dit plekje is goed voor vanavond, bij daglicht gaan we wel wat dichter naar de kust.

.

100==061012==11:00UTC=====Positie:=16=34,2N==024=21,6W==Mindelo=Sao=Vicente==

Aflevering 100 van ons blog in 2012 al weer, we schrijven dus vaker dan iedere 3 dagen een praatje bij een plaatje over wat we meemaken. Volgens de statistieken bezoeken ruim 110 personen dagelijks onze homepage, een derde daarvan heeft ons opgeslagen in de favorieten. Andere bezoekers komen op de site via een zoekopdacht in Google over een maritiem onderwerp, ze komen dan binnen op de "doe het zelf" of "uitrusting" pagina. Al dat bezoek vinden we leuk, maar sommige bezoekers proberen we uit de boot te weren. Na de ontdekking van een kakkerlaknest in de deksel van de koffiepot zijn we druk geweest met het vangen en voeren met gif van deze ongenode gasten. Het lijkt er op dat het succesvol is. We zien ze niet meer wegschieten bij het openen van de vuilnisbak en de lijmvallen hebben de laatste dagen geen nieuwe vangsten. Hiernaast een plaatje van een door ons aan boord gevangen kakkerlak met eierpakket. Zo'n vieze beesten plaatje vinden de jongeren van verschillende internet fora leuk om naar door te linken, onze kakkerlak plaatjes zijn regelmatig nummer 1 in de hits op onze site. Gelukkig worden ook de serieuzere items gedownload, met de luchtfoto's van de Suriname rivier maakten we al 64 lezers blij Een bijkomstigheid van langzaam reizen met de zeilboot is dat je gastenvlaggetjes slijten. De Spaanse was tot op de draad versleten bij vertrek uit de Canarische eilanden, de Kaapverdiaanse heeft Ernie van de week moeten bij kleuren. Het leuke aan langzaam reizen is dat je regelmatig de tijd hebt om de wereld aan je voorbij te laten trekken inplaats van dat je haastig langs de wereld trekt. Een derde lichting zeilers is onderweg vanuit Nederland voor een rondje Atlantic in één jaar. Dit jaar zullen we bij ze aansluiten in de grote oversteek. In Suriname wordt het dan uitzwaaien want daar blijven we een paar maanden denken we nu.

.

099==031012==11:00UTC=====Positie:=16=34,2N==024=21,6W==Mindelo=Sao=Vicente==

We zijn al meer dan 3 maanden op de Cape verden maar de lokale economie blijft ons dagelijks verbazen. De straat verkoop van groente en fruit is in handen van Afrikaanse vrouwen, die naar hun postuur te beoordelen er goed van kunnen eten. Kleren, huishuidelijke artikelen en prularia worden door Chinezen verkocht, supermarkten en technische winkels worden door Kaapverdianen gerund. We zitten op een eiland dus we begrijpen dat de aanvoer afhankelijk is van boten of vliegtuigen. Sao Vicente, het eiland waar we zijn, is niet het vruchtbaarste, maar Sao Antao ligt op 1 uur varen en heeft veel landbouw. In deze tijd is er regelmatig schaarste aan uien, er zijn dagen dat ze in heel Mindelo niet te koop zijn. In Senegal waren ze beschikbaar op iedere straathoek en kon je een baal van 15 kilo kopen voor Euro 4,50. Hier kost zo'n zelfde baal Euro 22,50. En als je de eerste prijs accepteert van een straatverkoopster kost een kilo je Euro 3,00. Afdingen lukt op straat tot Euro 2,00 per kilo, terwijl ze in de supermarkt te koop zijn voor Euro 1,75. Hetzelfde geldt voor prijzen van bananen, tomaten, papaya en mango's. Zelfs het rijpe fruit, waar er een overvloed van is, gaan voor hogere bedragen van de hand dan we in Nederland gewend zijn. Het blijft dus opletten met boodschappen doen. Veel van de producten zijn 2 to 4 keer duurder dan we in Nederland gewend zijn. Een redelijk betaalde baan is hier goed voor Euro 450,- per maand, daar kan je dus niet fatsoenlijk boodschappen mee doen. In Senegal en Gambia waren de lonen ook laag, maar de prijzen van basis eten eveneens. Hier is dat anders, Cachupa, een maal van bonen, blijft voor lokale inkomens het enigste wat er te koop is. Wie meer dan dat eet heeft inkomen of familie in Europa of Amerika denken we.

.